Αναδημοσιεύουμε είδηση σχετικά με τις αποφάσεις του Αρείου Πάγου 729/2015 και 1253/2014, οι οποίες πήραν δημοσιότητα πρόσφατα. Προσφέρουν τη βάση για νομολογία σύμφωνα με την οποία όχι μόνο δύναται να μετακυλίεται το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης εργατικού ατυχήματος στον ίδιο τον εργαζόμενο, αλλά επιπλέον είναι δυνατόν ο εργοδότης να απαιτήσει αποζημίωση για το εργατικό ατύχημα από τον εργαζόμενο ή να αποφύγει την αποζημίωση στην οικογένεια θανόντος εργαζομένου λόγω συνυπαιτιότητας ...
Επισημαίνουμε μερικά σημεία πριν διαβάσετε την είδηση:
- Η νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέτει ανώτατα όρια στον χρόνο οδήγησης για τους επαγγελματίες οδηγούς. Έτσι, μεταξύ άλλων, στο άρθρο 6 του Κανονισμού (ΕΚ) 561/2006/15-03-2006 του Ευρ.Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (L102/1, 11.4.2006), προβλέπεται ότι "Ο ημερήσιος χρόνος οδήγησης δεν πρέπει να υπερβαίνει τις 9 ώρες. Ο ημερήσιος χρόνος οδήγησης μπορεί να παρατείνεται σε 10 ώρες κατ’ ανώτατο όριο, όχι περισσότερες από δύο φορές στη διάρκεια της εβδομάδας. Ο χρόνος οδήγησης πρέπει να μην υπερβαίνει τις 9 ώρες την ημέρα ή τις 56 ώρες την εβδομάδα. Μετά από οδήγηση 4,5 ωρών οι οδηγοί πρέπει να κάνουν διάλειμμα τουλάχιστον 45 λεπτών."
- Λήφθηκε άραγε το παραπάνω υπόψη από το δικαστήριο κατά την επεξεργασία της δεύτερης (1253/2014 ΑΠ) απόφασης που ακολουθεί; Μάλλον όχι γιατί όπως συμπεραίνουμε διαβάζοντας την αναδημοσίευση της σχετικής απόφασης του δικαστηρίου, τα παραπάνω δεν συνάδουν με "τα διδάγματα της κοινής πείρας" κατά την εκτίμηση του Αρείου Πάγου. Το Εφετείο, σημειώνεται στην απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου, δεν παρέθεσε στην απόφασή του «τα πραγματικά περιστατικά που να δικαιολογούν την κόπωση του θανόντος και την εξασθένηση των δυνάμεων των αντανακλαστικών του».
Κατά το Δικαστήριο λοιπόν, ο οδηγός πράγματι εργάστηκε καθ’ υπέρβαση του νόμιμου ωραρίου εργασίας του, ωστόσο "μόνο κατά 3,5 ώρες" και κατά την ημέρα που έλαβε χώρα το τραγικό συμβάν. Αυτό, όμως, σύμφωνα με την απόφαση του Αρείου Πάγου, «δεν επάγεται, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, λόγω και της ολιγόωρης απασχόλησης του θανόντος κατά τις δύο προηγούμενες ημέρες του δυστυχήματος αλλά και της μη απασχόλησής του τέσσερις ημέρες πριν τον θάνατό του, τέτοιο αποτέλεσμα».
Κατά το Δικαστήριο λοιπόν, ο οδηγός πράγματι εργάστηκε καθ’ υπέρβαση του νόμιμου ωραρίου εργασίας του, ωστόσο "μόνο κατά 3,5 ώρες" και κατά την ημέρα που έλαβε χώρα το τραγικό συμβάν. Αυτό, όμως, σύμφωνα με την απόφαση του Αρείου Πάγου, «δεν επάγεται, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, λόγω και της ολιγόωρης απασχόλησης του θανόντος κατά τις δύο προηγούμενες ημέρες του δυστυχήματος αλλά και της μη απασχόλησής του τέσσερις ημέρες πριν τον θάνατό του, τέτοιο αποτέλεσμα».
Πολύ ενδιαφέροντα τα διδάγματα της "κοινής πείρας" που έχουν αποκομίσει οι δικαστές του Α.Π. από την οδήγηση νταλίκας.
- Όσο για την πρώτη απόφαση (729/2015 ΑΠ), αρκούμαστε στην επισήμανση της θέσης του μοναδικού δικαστή που μειοψήφησε, σύμφωνα με τον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη συνυπαιτιότητα του εργαζομένου σε εργατικό
ατύχημα με το εξής σκεπτικό: «Ο εργοδότης με την αντιπαροχή του αμείβει
την εργασία και όχι την ανάληψη κινδύνου. Ο μισθός που λαμβάνει ο
εργαζόμενος δεν αντισταθμίζει τους κινδύνους ζημιών στους οποίους αυτός
εκτίθεται κατά την εκτέλεση της εργασίας του, μέσα σε συνθήκες ή
καταστάσεις πίεσης τις οποίες αποκλειστικά διαμορφώνει και επηρεάζει ο
εργοδότης. Ακόμη και για τον πιο επιμελή και ευσυνείδητο εργαζόμενο
ενδέχεται να καταστεί αναπόφευκτη μια στιγμιαία χαλάρωση της προσοχής με
εντελώς δυσανάλογες συνέπειες».
Δείτε την απόφαση 729/2015 του Αρείου Πάγου, Β2 Πολιτικό Τμήμα, εδώ
και
την απόφαση 1253/2014 του Αρείου Πάγου, Β1 Πολιτικό Τμήμα, εδώ
Ακολουθεί η είδηση όπως δημοσιεύθηκε από τη Βασιλική Κόκκαλη στο Πρώτο Θέμα:
και
την απόφαση 1253/2014 του Αρείου Πάγου, Β1 Πολιτικό Τμήμα, εδώ
Ακολουθεί η είδηση όπως δημοσιεύθηκε από τη Βασιλική Κόκκαλη στο Πρώτο Θέμα: