Δημοσιεύουμε την είδηση σχετικά με τις επικείμενες κινητοποίησεις της ΑΔΕΔΥ, ως αντίδραση στο κύμα διαθεσιμοτήτων που θα ολοκληρωθεί εντός του Σεπτεμβρίου. Δείτε και το σχετικό Δελτίο Τύπου.
Με την ευκαιρία αυτή, διατυπώνουμε κάποιους προβληματισμούς σχετικά με τον συντονισμό και την αποτελεσματικότητα αυτών των κινητοποιήσεων.
Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ ακολουθεί την πεπατημένη: Στις συσκέψεις με τις Ομοσπονδίες, ζητά προειλημμένες αποφάσεις κινητοποιήσεων από τις Ομοσπονδίες-μέλη της, προκειμένου να τις "καλύψει" με μια 24ώρη (το πολύ 48ώρη απεργία). Η τελευταία 24ώρη (2/8) προκηρύχθηκε γιατί ήδη οι Ομοσπονδίες του Υπουργείου Εργασίας είχαν ανακοινώσει 48ωρη κατά των διαθεσιμοτήτων.
Από την άλλη, οι περισσότερες Ομοσπονδίες δεν προχωρούν σε δυναμικές διαρκείς κινητοποιήσεις γιατί τα πρωτοβάθμια δεν έχουν πάρει αντίστοιχες αποφάσεις. Τα δε πρωτοβάθμια δεν προχωρούν σε τέτοιες κινητοποιήσεις γιατί είτε τα ΔΣ τους εκτιμούν ότι δε θα συμμετέχει ο κόσμος, είτε οι ΓΣ τους λαμβάνουν αποφάσεις για μεμονωμένες κλαδικές κινητοποιήσεις "αφού είμαστε μόνοι μας"
Τελικά, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που καταστρέφει οποιαδήποτε προοπτική γενικευμένης κλιμάκωσης και εξυπηρετεί τα σχέδια όσων απεργάζονται το αναίμακτο πέρασμα επώδυνων μέτρων.
Αυτός ο κύκλος μπορεί να σπάσει μόνο αν κάποιο από τα δύο μέρη βγει εκτός του κύκλου και δεν ακολουθήσει τη συνηθισμένη διαδικασία. Είναι δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να πάρουν ταυτόχρονα πολλά πρωτοβάθμια και Ομοσπονδίες αποφάσεις που θα κινούνται πέρα από τη λογική "είμαστε μόνοι μας και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά" Παρά τις επιμέρους προσπάθειες συντονισμού που έτσι και αλλιώς αντιμετωπίζονται εχθρικά από την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ αλλά και το ΠΑΜΕ, δεν είναι εύκολο να σπάσει ο κύκλος από τα κάτω...
Είναι πιθανόν πιο εύκολο να σπάσει από τα πάνω. Τι εννοούμε; Γιατί π.χ δεν μπορεί να προτείνει η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ ένα πρόγραμμα κινητοποιήσεων με διαρκή χαρακτήρα (π.χ επαναλαμβανόμενες 48ώρες απεργίες από 16/9 και επανεκτίμηση της κατάστασης κάθε δύο μέρες) και να καλέσει τις Ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια να επικυρώσουν αυτό το σχέδιο; Το μοντέλο δηλαδή που ακολουθείται από την ΟΛΜΕ και τις ΕΛΜΕ. Είναι απείρως περισσότερες οι πιθανότητες να αποφασίσει και να στηρίξει η βάση απεργιακες κινητοποιήσει ς διαρκείας όταν προτείνονται από το κέντρο (ΑΔΕΔΥ), παρά να συγκεντρώσει το κέντρο (ΑΔΕΔΥ) μεμονωμένες αποφάσεις της βάσης για απεργιακές κινητοποιήσεις που μάλιστα θα συντονίζονται και χρονικά.
Με αυτό το κάλεσμα, η ηγεσία θα δείξει ότι εννοεί την κλιμάκωση του αγώνα και δεν περιμένει απλώς τη βάση να ξυπνήσει. Πρέπει επιτέλους οι συνδικαλιστικές ηγεσίες μας να καταλάβουν (εκτός αν κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, όποτε αλλάζει η συζήτηση) ότι δεν λειτουργούν ως απλοί διεκπεραιωτές αποφάσεων των Ομοσπονδιών. Δεν υπάρχουν για να τυπώνουν αφίσες και να βγάζουν Δελτία Τύπου αλλά για να συντονίζουν, να εμπνέουν και να δημιουργούν ελπίδα.Ειδικά, στη σημερινή περίπτωση που απαιτούνται πραγματικές υπερβάσεις. Και εδώ είναι μεγάλη η ευθύνη των συνδικαλιστικών δυνάμεων που πρόσκεινται στην Αριστερά και που πρέπει τουλάχιστον να προτείνουν και στο βαθμό που μπορούν να επιβάλλουν το σπάσιμο αυτού του φαύλου κύκλου.
Η μόνη ένσταση που στέκει σε αυτό το μοντέλο είναι ότι πιθανόν είναι χρονοβόρο και απαιτεί διαδικασίες που μπορεί να κρατήσουν και 20-30 ημέρες. Αυτό είναι άλλο ένα λάθος που έχει οδηγήσει στην εμπέδωση κλίματος ηττοπάθειας. Ο πόλεμος είναι συνεχής. Χάσαμε πολλές μάχες, είμαστε σε χειρότερη θέση από την αρχή, αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται. Οι διαθεσιμότητες του Σεπτεμβρίου είναι μια σημαντική μάχη. Όχι η τελευταία. Ας μην αφήνουμε την Κυβέρνηση να ορίζει το χρόνο κάθε μάχης. Ας πάρουμε εμείς την πρωτοβουλία. Ας ορίσουμε εμείς την ώρα της αντεπίθεσης. Της αποτελεσματικής, μαζικής, συντονισμένης και διαρκούς αντεπίθεσης όμως. Με όλα μας τα όπλα, με αισιοδοξία, με αποφάσεις της βάσης, με σχέδιο και κατεύθυνση που εμείς θα επιβάλλουμε στην ηγεσία της ΑΔΕΔΥ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου