Στον οργουελικό κόσμο που ζούμε, οι ηγέτες μας, οι παρατρεχάμενοί τους και τα αφεντικά όλων αυτών, δουλεύουν όπως φαίνεται με σχέδιο και για την πνευματική μας χειραγώγηση. Φυσικό είναι λοιπόν να βλέπουμε λέξεις και έννοιες να πάνε να χάσουν και να αντιστρέψουν τη σημασία τους. Για αυτό θυμίζουμε ότι το δικαίωμα στην απεργία έχει γίνει νόμιμο μετά από αγώνες και θυσίες. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΣΤΗΚΕ.
Και οι πατεράδες μας ζούσαν σε εποχές που η απεργία θεωρούνταν αδίκημα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, μέχρι το 1974 (και πριν ακόμα τη φανερή χούντα του '67), η απεργία απαγορευόταν σε όλο το δημόσιο. Επί χούντας του ΄67 δε, η συμμετοχή σε απεργία λογιζόταν αυτοδικαίως ως δήλωση παραίτησης. Μόλις το 1975, με το μεταπολιτευτικό Σϋνταγμα, κατοχυρώθηκε το δικαίωμα απεργίας και για τους δημόσιους υπαλλήλους, με
μόνη εξαίρεση τους δικαστικούς λειτουργούς και όσους υπηρετούν στα
σώματα ασφαλείας. Μέχρι τότε, ήταν ποινικά κολάσιμη ακόμα και η απλή απειλή για κήρυξη απεργίας (βλ. αναλυτικότερα εδώ).
Μας θυμίζουν τίποτα αυτά;;; Μήπως υπό τον μανδύα της επιστράτευσης και επίταξης έχουμε μπροστά μας ένα (αναμενόμενο ίσως) πισωγύρισμα της ιστορίας;;;
Μας θυμίζουν τίποτα αυτά;;; Μήπως υπό τον μανδύα της επιστράτευσης και επίταξης έχουμε μπροστά μας ένα (αναμενόμενο ίσως) πισωγύρισμα της ιστορίας;;;
Αναδημοσιεύουμε σχετικό άρθρο του συνταγματολόγου Γιώργου Κατρούγκαλου από το enet.gr:
Η επιστράτευση των απεργών γίνεται, κατά την κυβέρνηση, ως απάντηση στην «ευθεία πρόκληση κατά της νομιμότητας» που συνιστά, κατ' αυτήν, η απεργία.
Στην πραγματικότητα όμως είναι η ίδια που, για ακόμη μία φορά, καταπατά και μάλιστα βάναυσα το Σύνταγμα. Το δικαίωμα στην απεργία και η ελευθερία της εργασίας προστατεύονται συνταγματικά και από διεθνείς συμβάσεις εργασίας (ιδίως την 29 αλλά και τις 105, 87 και 98). Για το λόγο αυτό η «επίταξη υπηρεσιών», όπως είναι ο νομικός όρος για την «πολιτική επιστράτευση», επιτρέπεται, σύμφωνα με το άρθρο 22 παρ. 4 του Συντάγματος, μόνον σε δύο περιπτώσεις: «επείγουσα κοινωνική ανάγκη από θεομηνία ή ανάγκη που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία».
Ακόμη και ο νόμος 3536/2007, ο οποίος -αντισυνταγματικά- διεύρυνε τη δυνατότητα επιστράτευσης, θέτει ως αναγκαίο όρο να υπάρχει «άμεση κοινωνική ανάγκη που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή υγεία».
Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν συντρέχει στην παρούσα περίπτωση.
Στην πραγματικότητα όμως είναι η ίδια που, για ακόμη μία φορά, καταπατά και μάλιστα βάναυσα το Σύνταγμα. Το δικαίωμα στην απεργία και η ελευθερία της εργασίας προστατεύονται συνταγματικά και από διεθνείς συμβάσεις εργασίας (ιδίως την 29 αλλά και τις 105, 87 και 98). Για το λόγο αυτό η «επίταξη υπηρεσιών», όπως είναι ο νομικός όρος για την «πολιτική επιστράτευση», επιτρέπεται, σύμφωνα με το άρθρο 22 παρ. 4 του Συντάγματος, μόνον σε δύο περιπτώσεις: «επείγουσα κοινωνική ανάγκη από θεομηνία ή ανάγκη που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία».
Ακόμη και ο νόμος 3536/2007, ο οποίος -αντισυνταγματικά- διεύρυνε τη δυνατότητα επιστράτευσης, θέτει ως αναγκαίο όρο να υπάρχει «άμεση κοινωνική ανάγκη που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή υγεία».
Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν συντρέχει στην παρούσα περίπτωση.
Η κυβέρνηση δείχνει ξανά πως θεωρεί ότι το Σύνταγμα δεν τη δεσμεύει. Η κοινωνία πρέπει να αντιδράσει.
Πηγή: www.enet.gr, με στοιχεία από www.kostasbeys.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου