Σωτήριο (;) έτος 2012 μ.Χ ή 3 μ.Μ (μετά Μνημονίου). Χειμώνας...
Σε μια μικρή μικρή χώρα, μικρά μικρα ανθρωπάκια δουλεύουν ακατάπαυστα και αγγόγυστα. Με σκυμμένο το κεφάλι, παράγουν, καταναλώνουν, αρπάζουν ότι προλάβουν, χωρίς να νοιάζονται για τίποτε παρά μόνο να τη “βγάλουν και σήμερα” και βλέπουμε...Κάποια μεγαλύτερα μικρά ανθρωπάκια, έχοντας ήδη αρπάξει αρκετά στους καλούς καιρούς, χαίρονται βλέποντας τα μικρά
μικρά ανθρωπάκια να παλέυουν ανορθόδοξα για τον επιούσιο, χωρίς να σκέφτονται τίποτε άλλο ...
Ξέρουν έδω και καιρό ότι στο τέλος της ημέρας, πάλι οι “έξυπνοι” θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος, τα ψίχουλα (άντε και λίγο ποδόσφαιρο, αλήθεια θα υποβιβασθεί ο Ολυμπιακός Βολου; Τι λένε οι αγανακτισμένοι Βολιώτες;!!!) φτάνουν και παραφτάνουν για να αποκοιμηθεί ο λαός.
Στους χώρους δουλείας (ο τόνος είναι στο σωστό φωνήεν), υποταγμένα υπάλληλάκια υπακούν υπομένοντας, εκτελούν εντολές, υλοποιουν σχέδια που θάβουν το όποιο μέλλον των παιδιών τους.
Βλέπεις, σημασία έχει να κρατησουν τη δουλίτσα τους, να μη βγούν στην ανεργία, να μη βγούν από το απίστευτο μπλέντερ που ανεβάζει συνεχώς στροφές και θα κάνει σύντομα έναν νόστιμο πολτό με γέυση μικρά μικρά ανθρωπάκια...
Σε κάποιους άλλους χώρους δουλειάς, άλλα μικρά μικρά ανθρωπάκια γλέιφουν τους απο πάνω μήπως μπορέσουν κάποτε να προα χθούν σε μεγάλα ή έστω μικρομεσαία ανθρωπάκια. Ευλογούν χοντρά χοντρά υπουργο-ανθρωπάκια που τους “χαρίζουν” μόνιμες (ή έστω αορίστου χρόνου βρε παιδιά εκεί θα κολλήσουμε;) θεσεις και δεν τους θέσανε σε εργασιακή εφεδρεία...
Δοξολογούν κάποιους που προεξοφλόντας προσωπικές καριέρες και προνόμια, δήθεν διασφαλίζουν επιδόματα, (έστω και προσωπικές διαφορές βρε αδελφέ στο όνομα θα κολλήσουμε τώρα;)...
Δεν πειράζει που η αμοιβή τους θα “παγώσει”, αλλωστε έχει ήδη παγώσει η σκέψη τους και η βούληση τους...
Δε πειράζει που όσοι στο μέλλον θελήσουν να συνδέσουν την προσωπική τους πορεία με προσφορά στο Δημόσιο, θα αμείβονται με μισθούς γαλέρας...Στο κάτω κάτω τι να το κάνουμε το Δημόσιο πλέον, βρε παιδιά; Αντε να μείνει Δημόσιος ο Στρατός και η λατρευτη μας Αστυνομία για να παίζουν όπλα κάποια μικρά μικρά ανθρωπάκια που δεν πρόκειται ποτέ να μεγαλώσουν.
Καποια ανθρωπάκια θυμούνται...Δεν πάει πολύς καιρος από την τελευταία φορά που σηκώσαν το κεφάλι. Και κοιτάξαν μπροστά και είδαν παιδιά και γέρους να μιλούν σε ελεύθερα μικρόφωνα , κοιτάξαν δίπλα και είδαν μάτια που εκλαίγαν από οργή, από βία και από πείσμα, κοιτάξαν πάνω και
είδαν τον ουρανό του Συντάγματος να γεμίζει από φωτεινα συνθήματα. Κι όμως πάει τόσος καιρός...
Τώρα κι αυτοί σκύψαν το κεφαλάκι τους, διαβάζοντας το πολύ πολύ κάποια περίεργα κείμενα περίεργων τύπων που κάποτε έιχαν πεί και γράψει πολλά ωραία αφήνοντας σε άλλους να κάνουν τα ωραιότερα. Μερικές φορές τους πιάνει μια γκρίνια και ένα παράπονο, και τότε γυρνώντας από
γραφείο σε γραφείο, ψάχνουν για άλλα μικρά μικρά γκρινιάρικα ανθρωπάκια για να ενώσουν τους καημούς τους και να κλάψουν την Μνημονιακή τους μοίρα. Και πάντοτε κλείνουν ήσυχοι τη θλιβερή τους συζήτηση, ευλογώντας τα επαναστατικά τους γένια (κάτι σα του Λένιν να πούμε; η μήπως του Παπουτσή;).
Κι έτσι κυλά η ζώη τόσα χρόνια (2012 μετά τον Χριστό και 3 μετά το Μνημόνιο για να μη ξεχνιόμαστε...), έτσι θα κυλήσει και ετούτος ο χειμώνας, και άντε να περιμένεις εσύ την Άνοιξη, κακόμοιρο μικρό μικρό ανθρωπάκι, που νόμισες κάποτε οτι θα γίνεις Ανθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου