Το χαστούκι του νοικοκυραίου

Αναδημοσίευση από το http://aristotelous17.wordpress.com, το ιστολόγιο των υπαλλήλων του Υπουργείου Υγείας

Του Ριρίκου Μαλατέστα

Χτες το πρωί, σε όλα τα γραφεία σε όλο το Υπουργείο σταμάτησε για λίγο η δουλειά. Το νέο διαδόθηκε αστραπιαία: Στον Αντ1 ο Κασιδιάρης πέταξε ένα ποτήρι νερό στη Δούρου και χαστούκισε την Κανέλλη. Όλοι στήθηκαν μπροστά στις οθόνες και έψαχναν το βίντεο στο ίντερνετ. Οι πρώτες αντιδράσεις ήταν αναμενόμενες: «Πω πω!», «Κοίτα ποιους βάλανε στη βουλή», «Ρε το κάθαρμα που χτυπάει γυναίκες»… Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στο Υπουργείο είναι γυναίκες. Το χαστούκι στην Κανέλλη σαν να το ένιωσαν στο δικό τους μάγουλο.

Όσοι συνάδελφοι ανήκουν στην αριστερά ή στον αναρχικό χώρο ή είναι απλά πολιτικά συνειδητοποιημένοι δεν έπεσαν από τα σύννεφα. Ήξεραν τι είναι η Χρυσή Αυγή. Ήξεραν πώς δρουν και πώς συμπεριφέρονται απέναντι στα πιο αδύναμα μέλη μιας κοινωνίας. Κ.Δ.Ο.Α. θα τους έλεγε ο Κουτρουμπούσης, Κτηνώδης Δύναμη – Ογκώδης Άγνοια. Λέγαμε μεταξύ μας ότι ίσως αυτό το περιστατικό λειτουργήσει θετικά. Ίσως συμβάλει στο να μην ξαναμπεί η Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Μπορεί στις 10 ημέρες που απομένουν μέχρι τις εκλογές, κάποιοι από τους 450.000 έλληνες που τους ψήφισαν να το ξανασκεφτούν. Μπορεί να τρόμαξαν από όσα έχουν βγει στη δημοσιότητα τον τελευταίο καιρό. Μπορεί τώρα που τα ΜΜΕ και τα κόμματα άρχισαν να φωνάζουν για τη φασιστική συμμορία, να καταλάβουν επιτέλους τί σκατά κουβαλάνε στο μυαλό τους και ποια είναι η ατζέντα των νεοναζί. Δεν μπορεί, λέγαμε, κάπου μέσα τους θα υπάρχει μισοζώντανη η συλλογική μνήμη από όσα υπέφερε αυτός ο λαός από τον ναζισμό. Δεν μπορεί, θα κάνουν επιτέλους τη σύνδεση…

Αυτή η υπόθεση έχει ένα προαπαιτούμενο: Ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής είναι αγανακτισμένοι, απογοητευμένοι από τη ζωή τους και το πολιτικό σύστημα, αλλά κατά βάση δημοκρατικοί πολίτες που τους ψήφισαν από αντίδραση και άγνοια. Ότι δηλαδή τόσο καιρό που το ίντερνετ βοά για το βίο και την πολιτεία των χρυσαυγιτών, αυτοί δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα. Ότι τώρα έμαθαν όλη την αλήθεια…

Χτες κάτι τέτοιο φάνταζε (σχετικά) πιθανό στο φτωχό μυαλό μου. Σήμερα δεν το πιστεύω.

Γιατί σήμερα προσγειώθηκα ανώμαλα στην πραγματικότητα.

Σήμερα, από τις συζητήσεις που ακούω παντού γύρω μου και από όσες μου μεταφέρουν οι υπόλοιποι συνάδελφοι συνειδητοποίησα κάτι που βαθιά μέσα μου το ήξερα. Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής (οι περισσότεροι από αυτούς) δεν είναι παραπλανημένοι πολίτες αγαθών – κατά τα άλλα – προθέσεων. Είναι νοικοκυραίοι που η ροπή προς το φασισμό τους καθιστά επικίνδυνους. Είναι η απαραίτητη πρώτη ύλη για την επόμενη εκτροπή. Τη μαγιά που έφτιαξε ο πρώτος παγκόσμιος για τον Χίτλερ, την παρέχει και ο νεοφιλελευθερισμός στον Μιχαλολιάκο. Το μόνο που μένει τώρα είναι να φουσκώσει το τσουρέκι.

Λέει ο πρώτος: «Καλά της έκανε της κάργιας. Να μάθει να έχει περισσότερο σεβασμό». Συνεισφέρει η δίπλα: «Αφού αυτή η μαλακισμένη η Δούρου τον προκάλεσε. Είναι δυνατό να μιλάς επί προσωπικού;». Συμπληρώνει ο τρίτος «Δεν πειράζει. Δεν έγινε και τίποτα για μερικές φάπες. Να μάθουν τί πάει να πει πίεση τα 300 λαμόγια». Από το πρωί, αυτά λέγονται παντού στο Υπουργείο. Με αρκετούς συναδέλφους δεν προλαβαίνουμε να παρεμβαίνουμε.

Προσπαθούμε με φωνές, με επιχειρήματα, με ειρωνεία, όπως μπορούμε, να πείσουμε για την ανάγκη σεβασμού κάποιων βασικών δικαιωμάτων άνδρες που πιστεύουν ότι δεν τρέχει και τίποτα να ρίξεις και κάνα μπουνίδι στη γυναίκα που δεν ξέρει ποιά είναι η θέση της και γυναίκες που είναι έτοιμες να δικαιολογήσουν αυτό το μπουνίδι. «Ναι, αλλά είναι ωραίο παιδί. Κοίτα πόσο γυμνασμένος είναι. Ε, ντάξ’, καμιά σφαλιαρίτσα δε βλάπτει πού και πού». Τους λέμε ότι πάει να γίνει ζούγκλα η κοινωνία, και απαντούν: «Γιατί τώρα τι είναι; Μια βόμβα χρειάζεται»

Προσπαθούμε να τους κάνουμε να καταλάβουν ότι δεν είναι δυνατό να θεωρείς νόμιμο πολιτικό κόμμα μια συμμορία από υπόδικους, κατάδικους, παρανοϊκούς που μαχαιρώνουν τα βράδια μετανάστες και πουλάνε προστασία. «Κάποιος πρέπει να βάλει μία τάξη σε αυτό το μπουρδέλο», λένε και δεν καταλαβαίνουν ότι αυτοί είναι οι επόμενοι που θα κυνηγηθούν.

Τους εξηγούμε ότι δεν είναι αντισυστημικό κόμμα, αλλά μία εγκληματική εταιρία εκτέλεσης συμβολαίων. Δε γίνεται να υποστηρίζεις ότι είναι κατά του συστήματος μια οργάνωση που στελέχη της ήταν έμμισθοι συνεργάτες της ΕΥΠ, που τα φυλλάδιά της τυπώνονταν από τη Νέα Δημοκρατία, που οι θέσεις της ήταν πάντα κατά των εργατών και υπέρ του κεφαλαίου, που η ατζέντα τους έχει υιοθετηθεί από τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχοϊδη, που τους ψηφίζει το 50% αστυνομικών και καραβανάδων, που οι στόχοι της δεν είναι ποτέ το πολιτικό καθεστώς, αλλά οι αριστεροί και οι αναρχικοί. «Ε, κι αυτοί οι αριστεροί το έχουν παρακάνει με τις πορείες και τις απεργίες. Και τί καταλάβαμε δηλαδή; Είναι βία ένα χαστούκι και όχι τόσες φορές που κάηκε η Αθήνα;»

Σήμερα δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αυτό που είδαν χτες στις τηλεοράσεις τους είναι κάτι που το γουστάρουν. Είναι αυτό που θα ήθελαν και οι ίδιοι να κάνουν. Ή το κάνουν ήδη. Καιρό τώρα το υποψιαζόμουν, αλλά σήμερα μου έγινε συνείδηση. Ο φασίστας δεν είναι μόνο στις οθόνες μας. Κάθεται στο διπλανό γραφείο. Είναι μαζί μας στο μετρό και βρίζει τους μετανάστες. Κάθεται στο τιμόνι του ταξί και απειλεί με ξύλο όποια γυναίκα οδηγό δεν οδηγεί όπως αυτός θα ήθελε. Κάθεται στον καναπέ του και βρίζει τις πουστάρες που έχουν πιάσει όλα τα πόστα. Μαζεύεται στην πάνω πλευρά του Συντάγματος και μουντζώνει και τραγουδάει τον εθνικό ύμνο και οικειοποιείται το αναρχικό σύνθημα «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», χωρίς να ξέρει γιατί πρωτοφωνάχτηκε και από ποιους. Και φωνάζει «Η χούντα δεν τελείωσε το 73» και αμέσως μετά λέει στους διπλανούς του «Ε ρε Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται».

Δυστυχώς, θεωρώ πιθανό τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, όχι μόνο να μην πέσουν, αλλά να ανέβουν. Και αυτό θα σημαίνει την συνειδητή υιοθέτηση αυτών των απόψεων και πρακτικών από χιλιάδες ψηφοφόρους, που μέρα τη μέρα μετατρέπονται σε οπαδούς της. Αυτές τις χιλιάδες θα βρούμε απέναντι μας σε λίγο στο δρόμο.

Και τώρα τί κάνουμε;

Ο καθένας που καταλαβαίνει τη σοβαρότητα όλων των παραπάνω, ψάχνει να βρει πώς πρέπει να αντιδράσουμε απέναντι σε αυτό τον εκφασισμό. Η παλέτα επιλογών είναι μεγάλη: από την έμπρακτη αντιμετώπιση και απομόνωσή των φασιστών, μέχρι τη συνεχή συζήτηση προκειμένου να αλλάξουν απόψεις.

Αλλά πώς το είπε κι αυτός ο Μπρεχτ;

«Ο καλύτερος τρόπος να συνομιλήσεις με ένα φασίστα, είναι να του πετάξεις ένα τούβλο στο κεφάλι»