"Τι φωνάζεις έτσι κυρά μου; Τόσους έδιωξαν και δεν κάνουν έτσι"

Αναδημοσιεύουμε άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών για τις καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών που τέθηκαν σε καθεστώς "κινητικότητας" και από τον Μάιο, πιθανότατα, θα απολυθούν.  Πέρα από την κυνικότητα των κρατούντων, που βλέπουν φυσικά μόνο νούμερα και όχι ανθρώπους, αξίζει να εστιάσουμε και σε ένα άλλο σημείο της ιστορίας, χαρακτηριστικό των  ευθυνών που και εμείς έχουμε για την κατάσταση που έχουμε βρεθεί:

"Για τις περισσότερες από αυτές τις γυναίκες αυτή η δουλειά ήταν κάτι παραπάνω: το διαβατήριό τους στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια...Κάπως έτσι λοιπόν έγιναν τα καλύτερα πελατάκια κάθε βουλευτή, πολιτευτή και έφορου ακόμα. Το ντιλ ήταν απλό: δίνεις ψήφο, παίρνεις δουλειά. «Καμία γυναίκα δεν ονειρεύεται να καθαρίζει τουαλέτες. Πρέπει να έχεις τρομακτική ανάγκη. Δεν σε εκβίαζαν πάντα οι πολιτικοί για να σε προσλάβουν, κάποιες φορές ένιωθες εσύ υποχρεωμένη να τους ψηφίσεις», λέει η Δέσποινα. «Ήμασταν απλώς μια δεξαμενή ψήφων όλα αυτά τα χρόνια. Κι όταν ήρθε η ώρα, δεν δίστασαν να μας πετάξουν. Αριθμοί και στη μία και στην άλλη περίπτωση: πρώτα ψηφαλάκια, μετά νούμερα για την τρόικα». "

 

«Θα μας πάρετε το αίμα, αλλά όχι την αξιοπρέπεια»

Τις λένε Δέσποινα, Ευαγγελία, Αναστασία, Γεωργία, Δήμητρα. Βρέθηκαν στον δρόμο με τη διαθεσιμότητα μαζί με άλλες 400 συναδέλφισσες καθαρίστριες. Πέντε μήνες συγκεντρώνονται κάθε πρωί έξω από το στρατηγείο του Στουρνάρα για να συναντηθούν μαζί του και η μόνη «συνάντηση» που υπάρχει είναι αυτή με τα ΜΑΤ

 
Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

 

Τετρακόσιες δέκα. Προφανώς αυτό είναι το μόνο που γνωρίζει ο Γιάννης Στουρνάρας για την ύπαρξή τους: υπερκαλύπτουν τον αριθμό των θυσιασμένων που ζήτησε η τρόικα. Ο υπουργός έκανε το καθήκον του κι έτσι δεν απαιτείται –ούτε απαιτήθηκε άλλωστε ποτέ– να μάθει κάτι παραπάνω για τις ζωές τους. Άλλωστε εκείνες έμπαιναν στο γραφείο του μόνο όταν ο υπουργός είχε φύγει. Και για να συναντηθούν μαζί του έρχονται αντιμέτωπες ακόμα και με τα ΜΑΤ. Όπως έγινε χθες έξω από το υπουργείο Οικονομικών γιατί οι καθαρίστριες απαιτούσαν έστω κι ένα ραντεβού με τον κλειδοκράτορα του υπουργείου.
 

Κάθε γυναίκα και μια ιστορία

Αν ποτέ έμπαινε στον κόπο ο υπουργός να ασχοληθεί παραπάνω μαζί τους όλους αυτούς τους πέντε μήνες που συγκεντρώνονται κάθε πρωί έξω από το στρατηγείο του, θα μάθαινε πως έχουν ονόματα. Τις λένε Δέσποινα, Ευαγγελία, Αναστασία, Γεωργία, Δήμητρα.

Οι περισσότερες είναι χωρισμένες, χήρες και μανάδες με μεγάλα παιδιά κι άλλο τόσο μεγάλες υποχρεώσεις. Επιζούν εδώ και χρόνια με μισθούς που μετά βίας φτάνουν τα 700 ευρώ. Καθεμιά από τις γυναίκες που έθεσε σε διαθεσιμότητα ο υπουργός για να σώσει την πατρίδα από το χρέος (και τα ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού από την ανεργία) κουβαλάει πίσω της μια ιστορία. Έναν άντρα που αρρώστησε, έναν γιο που έμεινε άνεργος, ένα εγγόνι που περιμένει.

Όμως τα δάνεια, τα χρέη, τα ενοίκια δεν περιμένουν: συσσωρεύονται ήδη (από τότε που άρχισαν να παίρνουν το 75% του μισθού τους) και από τον Μάιο (οπότε πιθανότατα θα απολυθούν) δεν θα καλύπτονται καν. Αυτό σημαίνει πως οι γυναίκες που τώρα ψευτοζούν ακόμα και με 200 ευρώ, τότε…

«…τότε θα βγούμε στα παγκάκια με μια κουβέρτα», λέει η Αναστασία, μάνα δυο παιδιών και γιαγιά ήδη στα 48 της. «Έχασα τον κόσμο μόλις μας το ανακοίνωσαν. Για μένα αυτή η δουλειά ήταν όλος μου ο κόσμος».

Για τις περισσότερες
από αυτές τις γυναίκες αυτή η δουλειά ήταν κάτι παραπάνω: το διαβατήριό τους στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Κορίτσια της σκληρής δουλειάς, του μεροκάματου και της φάμπρικας, βρέθηκαν κάποια στιγμή μπροστά στη μεγάλη ευκαιρία: τετράωρη μόνιμη απασχόληση στο Δημόσιο και σταθερός μισθός. Δεν είναι εύκολο να φανταστείς πόσο ζεστό και λαμπερό είναι αυτό το όνειρο, εκτός κι αν έχεις μοιραστεί μισό καρπούζι με τα 4 αδέρφια σου, όπως η Αναστασία, ή αν έχεις δουλέψει διπλοβάρδια στα κλωστοϋφαντουργεία, όπως η 52χρονη Δήμητρα. «Φαντάσου έναν τάφο, χωρίς παράθυρα, φυσικό φως κι αέρα, είναι σαν τάφος», προσπαθεί να μου περιγράψει πώς είναι το κλωστοϋφαντουργείο. «Εχει τρομερό θόρυβο, σκόνη που μπαίνει στα μάτια και χνούδια που καταπίνεις με κάθε ανάσα σου». Σε τέτοια φάμπρικα δούλευε και η 57χρονη Ευαγγελία, που κάθεται δίπλα της. «Ημασταν 6 αδέρφια, φτωχός ψαράς ήταν ο πατέρας μου», λέει η Ευαγγελία. «Κι αυτή η δουλειά ήταν το μέσο να σπουδάσω τα παιδιά μου, να μάθουν γράμματα και να ζήσουν καλύτερα από μένα». «Αχ, τα γράμματα τα ήθελα κι εγώ πολύ, γι’ αυτό πήγα νυχτερινό μαζί με τον γιο μου», λέει η Αναστασία. «Και μετά έβγαλα και ΙΕΚ Πληροφορικής».

Έτσι λοιπόν για αυτές τις γυναίκες μια σκούπα κι ένα φαράσι ήταν τα πανιά για να ταξιδέψουν σ’ έναν καλύτερο κόσμο. «Μου χάρισε πάρα πολλά η δουλειά μου: την ελευθερία και την ασφάλειά μου», λέει η 48χρονη Γεωργία. «Μόλις με προσέλαβαν πήρα επιτέλους διαζύγιο στα 37 μου κι άρχισα να σπουδάζω. Κι όταν πήρα πτυχίο από το ΙΕΚ, επέλεξα να παραμείνω καθαρίστρια γιατί μου φάνηκε πιο ασφαλές. Είναι πολύ δύσκολο να τα βγάλεις πέρα αν είσαι μια γυναίκα μόνη, χωρίς κανέναν πόρο εκτός από τη δουλειά σου».

Κάπως έτσι λοιπόν έγιναν τα καλύτερα πελατάκια κάθε βουλευτή, πολιτευτή και έφορου ακόμα. Το ντιλ ήταν απλό: δίνεις ψήφο, παίρνεις δουλειά. «Καμία γυναίκα δεν ονειρεύεται να καθαρίζει τουαλέτες. Πρέπει να έχεις τρομακτική ανάγκη. Δεν σε εκβίαζαν πάντα οι πολιτικοί για να σε προσλάβουν, κάποιες φορές ένιωθες εσύ υποχρεωμένη να τους ψηφίσεις», λέει η Δέσποινα. «Ημασταν απλώς μια δεξαμενή ψήφων όλα αυτά τα χρόνια. Κι όταν ήρθε η ώρα, δεν δίστασαν να μας πετάξουν. Αριθμοί και στη μία και στην άλλη περίπτωση: πρώτα ψηφαλάκια, μετά νούμερα για την τρόικα».

«Δεν έχουν λογαριάσει καλά»

Ολους αυτούς τους ατελείωτους μήνες, έρχονται κάθε μέρα έξω από το υπουργείο από τη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο. Εκατοντάδες χιλιόμετρα με τα τρένα και τα ΚΤΕΛ, κάθε ταξίδι κι ένας άθλος: να μαζέψουν τα χρήματα για τα εισιτήρια, να βρουν ένα φιλικό σπίτι για να μείνουν, ένα πιάτο φαγητό για να κρατηθούν όρθιες. «Νόμιζαν πως είμαστε γυναίκες χαμηλόμισθες, αμόρφωτες και θα είμαστε ο εύκολος στόχος», λέει η Δέσποινα. «Ομως δεν έχουν λογαριάσει καλά. Εγώ δεν γυρίζω στο σπίτι χωρίς τη δουλειά μου. Χθες έξω από το υπουργείο ένας ασφαλίτης μου είπε “τι φωνάζεις έτσι κυρά μου; Τόσους έδιωξαν και δεν κάνουν έτσι”. Κι εγώ του είπα “θα μας πάρετε το αίμα, αλλά όχι την αξιοπρέπεια’’. Θα γυρίσω σπίτι μου και θα μπορώ να κοιτάξω τα παιδιά μου κατάματα: εγώ τη δουλειά μου την πάλεψα».

 

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών, 5 Φεβρουαρίου 2014