Ίσως φαντάζει σε κάποιους ήδη μακρινό παρελθον, αλλά δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας από τις κινητοποιήσεις ενάντια στο απαράδεκτο Πολυ-Νομοσχέδιο που τελικά υπερψήφισε η παρελθούσα κυβέρνηση και εφαρμόζει η πρασινο-μπλε-μαύρη παρέα του κ.Παπαδήμου. Χιλιάδες κόσμου απέργησε, κατέβηκε στους δρόμους, φώναξε για μια αξιοπρεπή ζωή και ένα ελπιδοφόρο μέλλον, σε μια ανθρώπινη κοινωνία και μια ανεξάρτητη χώρα.
Οι κινητοποιήσεις αυτές δεν απέτρεψαν την ψήφιση του νομικού εκτρώματος, καταφεραν όμως κάτι άλλο. Σε συνδυασμό με ότι έιχε προηγηθεί αλλά και ότι επακολούθησε (λαική κατακραυγή στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου), γκρέμισε την πιο αντιλαική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών, συσπείρωσε ολόκληρη την ευρωπαική και παγκόσμια ελιτ απέναντι στο ενδεχόμενο ενός δημοψηφίσματος (δηλαδή μιας, έστω και εκβιαστικής, έκφρασης του λαικού αισθήματος) και ανάγκασε τους δήθεν αντιμνημονιακούς “παλικαράδες” της εγχώριας πολιτικής σκηνής να ρίξουν τις μάσκες και να συμπράξουν σε μια εκ γενετής καταδικασμένη να αποτυχει συγκυβέρνηση. Το Plan B ήδη εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας...Την τελική λύση όμως θα τη δώσει μόνο η λαική θέληση. Είτε με το καλό είτε με το άγριο...
Σε αυτόν τον αγωνιστικό Οκτωβρη, οι υπάλληλοι του Υπουργείου Εργασίας είχαμε σημαντική συμβολή. Όχι γιατί υπήρξαμε κάποιου είδους πρωτοπορία (όπως π.χ η ΠΟΕ-ΟΤΑ), αλλά απλώς γιατί για πρώτη φορά ενώσαμε τις μικρές δυνάμεις μας με τον υπόλοιπο αγωνιζόμενο λαό, υψώσαμε τη φωνή μας διεκδικώντας τα αυτονόητα, τολμήσαμε να κοιτάξουμε στα μάτια τον συνάδελφο μας, να συζητήσουμε ανοικτά τα προβλήματα μας και να βρούμε αυτά που μας ενωνουν και μας δυναμώνουν.
Οι κινητοποιήσεις μας ήταν μεγάλες για τα δεδομένα του Υπουργείου μας. Στην Κεντρική Υπηρεσία, το ποσοστό συμμετοχής στην απεργία της 19-20/10 ήταν πάνω από 70%. Στις τρείς μέρες κατάληψης (13,17-18/10), υπήρχαν σταθερά πάνω από 100 άτομα στο Υπουργείο. Οι συνάδελφοι κατάλαβαν ότι αυτές οι κινητοποιήσεις αξίζουν τον κόπο και το χαμένο μεροκάματο. Δεν ήταν τουφεκιές στον αέρα, αλλά έμοιαζαν σαν συντονισμένες ενέργειες ενός κοινού αγώνα και ενός συνολικού σχεδίου.
“Εμοιαζαν”-η λέξη-κλειδί. Δυστυχώς, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες απέτυχαν στον επιτελικό και συντονιστικό ρόλο που τους έχουμε αναθέσει. Η ψήφιση του Πολυνομοσχεδίου πάγωσε τα συνδικαλιστικά στελέχη, η επόμενη απεργια θα γίνει εθιμοτυπικα πριν τη ψήφιση του Προυπολογισμού. Ο συντονισμός περιοριστηκε σε μια κοινή πορεία με το ΙΚΑ τη δεύτερη ημέρα της απεργίας. Το κοντινό Υπουργείο Υγείας τελούσε υπό κατάληψη επί ημέρες. Κανένας δεν ήλθε να μας ενισχύσει, κανείς μας δεν πήγε να τους δει...Κανένα σχέδιο συνέχισης των κινητοποιήσεων από πουθενά. Τελικά, έμοιαζαν με τουφεκιές στον αέρα.
Κι όμως, το χτίσιμο των συνειδήσεων είναι το πιο σημαντικό κέρδος. Οι αγώνες θα συνεχιστούν με περισσότερο πάθος, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και με καλύτερες προοπτικές.
Γενική διαπίστωση ότι πλέον χρειάζονται άλλες μορφές αγώνα. Καταλήψεις, διαδηλώσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας κινητοποιούν συναδέλφους που αδυνατούν να θυσιάσουν άλλο ένα μεροκάματο και θέλουν να εκφραστούν με άλλους δυναμικούς τρόπους. Κυρίως θέλουν να συζητήσουν ανοικτά με τους συναδέλφους τους, να εκφράσουν τις αγωνίες τους, να μοιραστούν τους προβληματισμούς τους. Ας αναλογιστούμε όλοι αν αυτό εκφράστηκε καλύτερα στην Γενική Συνέλευση της 24.10 ή στην πραγματική ανοικτή συνέλευση της κατάληψης...
Όσον αφορά την Γενική Συνέλευση, η οποία αναπόφευκτα αναλώθηκε στο θέμα της απαράδεκτης καταδίκης των 2 συναδέλφων μας, αποτέλεσε δυστυχώς μια εικόνα από το ζοφερό παρελθον. Παρατηρήθηκε ακόμη μια φορά το φαινόμενο της πολιτικής ανευθυνότητας, της μη πλατιάς συμμετοχής στη συζήτηση, της έλλειψης διαφορετικών προτάσεων. Η 48ωρη απεργία υπερψηφίστηκε (σχεδόν 100%), αλλά δεν στηρίχθηκε από τους συναδέλφους (κάτω του 40% συμμετοχή). Η κινητοποίηση ήταν απροετοίμαστη, ακατάλληλη, υπερβολική, άκαιρη και τελικά αναποτελεσματική. Θα μπορούσε να είναι μια 24ωρη απεργία στο τέλος της εβδομάδας, με καλή προετοιμασία και προπαγάνδιση. Θα μπορούσε να είναι κατάληψη της Κ.Υ και 1-2 κεντρικών Υπηρεσίων του ΣΕΠΕ. Δυστυχώς, η απόφαση πάρθηκε εν θερμώ. Κάποιοι συνάδελφοι την άλλη ημέρα προσήλθαν στην εργασία χωρίς να ξέρουν καν ότι είχαμε 48ωρη απεργία...
Πάντως, για την ιστορία, σε πραγματικά δημοκρατικές Γενικές Συνελεύσεις τίθενται εξ αρχής σαφή και διακριτά θέματα ημερήσιας διάταξης και λαμβάνονται ξεχωριστές αποφάσεις για κάθε ένα από αυτά. Για παράδειγμα άλλο θέμα είναι η έκδοση ψηφίσματος καταδίκης των μετρών και στήριξης των συναδέλφων και άλλο η επιλογή των μορφών αγώνα, για τις οποίες κατατέθηκαν από κάποιους συνάδελφους προτάσεις διαφορετικές από την πρόταση του ΔΣ για 48ωρη απεργία.
Οι κινητοποιήσεις αυτές δεν απέτρεψαν την ψήφιση του νομικού εκτρώματος, καταφεραν όμως κάτι άλλο. Σε συνδυασμό με ότι έιχε προηγηθεί αλλά και ότι επακολούθησε (λαική κατακραυγή στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου), γκρέμισε την πιο αντιλαική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών, συσπείρωσε ολόκληρη την ευρωπαική και παγκόσμια ελιτ απέναντι στο ενδεχόμενο ενός δημοψηφίσματος (δηλαδή μιας, έστω και εκβιαστικής, έκφρασης του λαικού αισθήματος) και ανάγκασε τους δήθεν αντιμνημονιακούς “παλικαράδες” της εγχώριας πολιτικής σκηνής να ρίξουν τις μάσκες και να συμπράξουν σε μια εκ γενετής καταδικασμένη να αποτυχει συγκυβέρνηση. Το Plan B ήδη εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας...Την τελική λύση όμως θα τη δώσει μόνο η λαική θέληση. Είτε με το καλό είτε με το άγριο...
Σε αυτόν τον αγωνιστικό Οκτωβρη, οι υπάλληλοι του Υπουργείου Εργασίας είχαμε σημαντική συμβολή. Όχι γιατί υπήρξαμε κάποιου είδους πρωτοπορία (όπως π.χ η ΠΟΕ-ΟΤΑ), αλλά απλώς γιατί για πρώτη φορά ενώσαμε τις μικρές δυνάμεις μας με τον υπόλοιπο αγωνιζόμενο λαό, υψώσαμε τη φωνή μας διεκδικώντας τα αυτονόητα, τολμήσαμε να κοιτάξουμε στα μάτια τον συνάδελφο μας, να συζητήσουμε ανοικτά τα προβλήματα μας και να βρούμε αυτά που μας ενωνουν και μας δυναμώνουν.
Οι κινητοποιήσεις μας ήταν μεγάλες για τα δεδομένα του Υπουργείου μας. Στην Κεντρική Υπηρεσία, το ποσοστό συμμετοχής στην απεργία της 19-20/10 ήταν πάνω από 70%. Στις τρείς μέρες κατάληψης (13,17-18/10), υπήρχαν σταθερά πάνω από 100 άτομα στο Υπουργείο. Οι συνάδελφοι κατάλαβαν ότι αυτές οι κινητοποιήσεις αξίζουν τον κόπο και το χαμένο μεροκάματο. Δεν ήταν τουφεκιές στον αέρα, αλλά έμοιαζαν σαν συντονισμένες ενέργειες ενός κοινού αγώνα και ενός συνολικού σχεδίου.
“Εμοιαζαν”-η λέξη-κλειδί. Δυστυχώς, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες απέτυχαν στον επιτελικό και συντονιστικό ρόλο που τους έχουμε αναθέσει. Η ψήφιση του Πολυνομοσχεδίου πάγωσε τα συνδικαλιστικά στελέχη, η επόμενη απεργια θα γίνει εθιμοτυπικα πριν τη ψήφιση του Προυπολογισμού. Ο συντονισμός περιοριστηκε σε μια κοινή πορεία με το ΙΚΑ τη δεύτερη ημέρα της απεργίας. Το κοντινό Υπουργείο Υγείας τελούσε υπό κατάληψη επί ημέρες. Κανένας δεν ήλθε να μας ενισχύσει, κανείς μας δεν πήγε να τους δει...Κανένα σχέδιο συνέχισης των κινητοποιήσεων από πουθενά. Τελικά, έμοιαζαν με τουφεκιές στον αέρα.
Κι όμως, το χτίσιμο των συνειδήσεων είναι το πιο σημαντικό κέρδος. Οι αγώνες θα συνεχιστούν με περισσότερο πάθος, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και με καλύτερες προοπτικές.
Γενική διαπίστωση ότι πλέον χρειάζονται άλλες μορφές αγώνα. Καταλήψεις, διαδηλώσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας κινητοποιούν συναδέλφους που αδυνατούν να θυσιάσουν άλλο ένα μεροκάματο και θέλουν να εκφραστούν με άλλους δυναμικούς τρόπους. Κυρίως θέλουν να συζητήσουν ανοικτά με τους συναδέλφους τους, να εκφράσουν τις αγωνίες τους, να μοιραστούν τους προβληματισμούς τους. Ας αναλογιστούμε όλοι αν αυτό εκφράστηκε καλύτερα στην Γενική Συνέλευση της 24.10 ή στην πραγματική ανοικτή συνέλευση της κατάληψης...
Όσον αφορά την Γενική Συνέλευση, η οποία αναπόφευκτα αναλώθηκε στο θέμα της απαράδεκτης καταδίκης των 2 συναδέλφων μας, αποτέλεσε δυστυχώς μια εικόνα από το ζοφερό παρελθον. Παρατηρήθηκε ακόμη μια φορά το φαινόμενο της πολιτικής ανευθυνότητας, της μη πλατιάς συμμετοχής στη συζήτηση, της έλλειψης διαφορετικών προτάσεων. Η 48ωρη απεργία υπερψηφίστηκε (σχεδόν 100%), αλλά δεν στηρίχθηκε από τους συναδέλφους (κάτω του 40% συμμετοχή). Η κινητοποίηση ήταν απροετοίμαστη, ακατάλληλη, υπερβολική, άκαιρη και τελικά αναποτελεσματική. Θα μπορούσε να είναι μια 24ωρη απεργία στο τέλος της εβδομάδας, με καλή προετοιμασία και προπαγάνδιση. Θα μπορούσε να είναι κατάληψη της Κ.Υ και 1-2 κεντρικών Υπηρεσίων του ΣΕΠΕ. Δυστυχώς, η απόφαση πάρθηκε εν θερμώ. Κάποιοι συνάδελφοι την άλλη ημέρα προσήλθαν στην εργασία χωρίς να ξέρουν καν ότι είχαμε 48ωρη απεργία...
Πάντως, για την ιστορία, σε πραγματικά δημοκρατικές Γενικές Συνελεύσεις τίθενται εξ αρχής σαφή και διακριτά θέματα ημερήσιας διάταξης και λαμβάνονται ξεχωριστές αποφάσεις για κάθε ένα από αυτά. Για παράδειγμα άλλο θέμα είναι η έκδοση ψηφίσματος καταδίκης των μετρών και στήριξης των συναδέλφων και άλλο η επιλογή των μορφών αγώνα, για τις οποίες κατατέθηκαν από κάποιους συνάδελφους προτάσεις διαφορετικές από την πρόταση του ΔΣ για 48ωρη απεργία.
ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
στο Υπουργειο Εργασιας και Κοινωνικης Ασφαλισης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου