Ο εκφυλισμός του θεσμού της απεργίας

Η απεργία ως έσχατο μέσο διαμαρτυρίας των εργαζομένων έχει εκφυλιστεί. Ο εκφυλισμός ολοκληρώθηκε τα τελευταία χρόνια διακυβέρνησης της χώρας, αφού όχι απλά δεν ήταν το έσχατο, αλλά ήταν και το μοναδικό και το πιο αποσπασματικό μέτρο από πλευράς των σωματείων. Ήταν μοναδικό, δηλαδή χωρίς μέτρα αφύπνισης των εργαζομένων πριν την κήρυξή της, προκειμένου να συμμετέχουν στις απεργίες, με αποτέλεσμα να μην έχει ανταπόκριση και επομένως, λόγω της μικρής συμμετοχής, να απαξιωθεί στην πράξη. Ήταν αποσπασματικό, δηλαδή μη συνεχόμενο, μη προγραμματισμένο, όχι διαρκείας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος μετάθεσης ευθυνών από τους εργαζομένους στα σωματεία και από τα σωματεία στους εργαζομένους, και την πλήρη δυσλειτουργία του μέτρου της απεργίας. Ένας φαύλος κύκλος, επειδή οι εργαζόμενοι μέμφονταν τα σωματεία αγανακτώντας «γιατί δεν κηρύσσουν απεργίες διαρκείας; αν κάνανε απεργία διαρκείας θα συμμετείχα…» και τα σωματεία μέμφονταν τους εργαζομένους ρωτώντας με τη σειρά τους «γιατί δεν συμμετέχετε; πώς θα κάνω απεργίες διαρκείας χωρίς να έχω συμμετοχή στις συνελεύσεις;».

Τελικά ο θεσμός της απεργίας εξασθένησε στη συνείδηση των εργαζομένων, κυρίως λόγω των μηδαμινών αποτελεσμάτων που έφερε μπροστά στην εργασιακή κρίση. Η ευθύνη για αυτό είναι κυρίως των ίδιων των σωματείων που έχουν επαναπαυθεί στις κομματικές διασυνδέσεις και τα οφέλη αυτών. Είναι μεγαλύτερη η ευθύνη λόγω αρμοδιότητάς τους και λόγω της παντελούς έλλειψης σχεδιασμού όχι μόνο της ίδιας της απεργίας, αλλά και της μέρας μετά την όποια κινητοποίηση του κόσμου, την επόμενη μέρα της πολιτικής αν ποτέ η κυβέρνηση υιοθετούσε τα μέτρα που εισηγούνται και απαιτούν τα σωματεία με την απεργία. Αλλά, προφανώς για να μην ξέρουμε κάποιο σχέδιο για εύρεση πόρων ή για στήριξη των απεργών διαρκείας, ή για δίκτυα διανομής αγαθών σε περίπτωση που συμβεί το απευκταίο, δεν υπάρχουν τέτοια μέτρα. Και δεν υπάρχουν γιατί δεν υπάρχει πραγματική διάθεση να διεκδικηθούν και να πραγματωθούν οι προτάσεις. Όσον αφορά το μερίδιο ευθύνης της ΑΔΕΔΥ ας αναρωτηθούμε, τι έκανε η ΑΔΕΔΥ όλα αυτά τα χρόνια αφού όπως αναφέρει η ευθύνη είναι διαχρονική και βαραίνει όλες τις κυβερνήσεις; Ποιος ήταν ο ρόλος της, μέσω του ρόλου των ομοσπονδιών και των πρωτοβάθμιων σωματείων της στην κινητοποίηση και ενημέρωση των εργαζομένων;  Τι έκανε τελικά για το σπάσιμο του φαύλου κύκλου;

Και εν τέλει το μεγάλο και αναπάντητο ερώτημα:  Τι έκαναν οι εργαζόμενοι για τον εαυτό τους και τη διατήρηση του θεσμού της απεργίας σε ένα ανώτερο αξιακό επίπεδο;  Γιατί η ευθύνη τους ατομικά μπορεί να μην είναι ίδιου μεγέθους, αλλά είναι εξίσου σημαντική.  Πώς περιμένουν να τους ακούσουν οι «διεφθαρμένες» ηγεσίες αν δεν πάρουν τα ηνία των σωματείων τους ασκώντας τα αμεσοδημοκρατικά και εκλογικά τους δικαιώματα;

Στο συγκεκριμένο κείμενο δεν δίνονται λύσεις, ούτε κατευθύνσεις δράσης, αλλά προβληματισμοί. Σε ένα πλαίσιο αναπόφευκτης ευθύνης, ο καθένας ας αποφασίσει την ατομική και συλλογική του δράση. 

ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ στο Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης  & Κοινωνικής Αλληλεγγύης