Εκείνο που ήταν έκδηλο στο χθεσινό συλλαλητήριο έξω από τη Βουλή, με εργαζόμενους να διαμαρτύρονται για το πολυνομοσχέδιο που ψηφιζόταν εντός της Βουλής, ήταν ένα κλίμα απογοήτευσης και υποτονικότητας. Παρά τις εκκλήσεις ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ (και ΠΑΜΕ ξεχωριστά) οι εργαζόμενοι δεν ανταποκρίθηκαν, παρότι γνώριζαν ότι η ημεδαπή τρόικα ψήφιζε νομοσχέδιο-ταφόπλακα στη ζωή τους, στα εργασιακά τους δικαιώματα, στο μέλλον.
Ενώ στη Βουλή αποφασιζόταν η διάλυση του κοινωνικού κράτους με συνοπτικές διαδικασίες (απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, επιβολή χαρατσιού, μείωση κατώτατου μισθού και λοιπά ιλαρά, δήθεν για την καταπολέμηση της ανεργίας!), η μοναξιά της πλατείας Συντάγματος ήταν ασήκωτη στην έρημη χώρα.
Δεν είναι μόνο ο φόβος που κρατάει τους εργαζόμενους σπίτι τους, είναι και η μεγάλη απέχθεια που πλέον τρέφουν κατά των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων τους, σε όποιο κόμμα και αν ανήκουν. Το θέμα δεν είναι όμως γιατί δεν κατεβαίνουν οι εργαζόμενοι να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Εκείνο που έχει σημασία είναι να ειπωθεί ποιος έχει την ευθύνη, ποιος είναι δηλαδή αυτός που καλεί σε συγκέντρωση και ποιος ευθύνεται γιατί η συγκέντρωση είναι φτωχή. Αν απαντούσε κάποιος με γενναιότητα και αντικειμενικό πνεύμα, θα αποκάλυπτε ότι εκτός από τα πολιτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων αυτών που εκφράζουν την Αριστερά, κύριοι φταίχτες είναι τα ελληνικά συνδικάτα, οι ηγεσίες τους, διότι τόσα χρόνια προσποιούνταν ότι αγωνίζονταν κατά των πολιτικών ηγεσιών, ενώ στην πραγματικότητα συναινούσαν στις αντεργατικές αποφάσεις τους. Εδώ και χρόνια έχει φανεί ότι οι ηγέτες των συνδικαλιστών έχουν αποκοπεί από τα αιτήματα των εργαζομένων φροντίζοντας κυρίως να φτιάξουν το δικό τους προφίλ που θα τους επέτρεπε την εύκολη μεταπήδηση στα δώματα της πολιτικής εξουσίας.
Ελάχιστοι έχουν το σθένος να βγουν και να το παραδεχτούν δημόσια. Σ’ αυτούς τους αμήχανους και ένοχους και φοβισμένους δίνει απάντηση η απουσία των εργαζομένων, οι οποίοι δεν τους εμπιστεύονται. Κάποτε τα κόμματα και τα συνδικάτα επηρέαζαν την κοινωνία, την τροφοδοτούσαν με όνειρα (και πραγματικότητα ενίοτε), σήμερα της προκαλούν τον τρόμο, την ανασφάλεια και, τέλος, την αποστροφή. Εχει αλλάξει δραματικά το πολιτικό βαρόμετρο, ας το συνειδητοποιήσουν όσοι κομπορρημονούν ότι στηρίζουν τις κινητοποιήσεις του λαού. Πρέπει να αλλάξουν εμπράκτως στάση εάν όντως ενδιαφέρονται για τα λαϊκά συμφέροντα, διαφορετικά θα βρεθούν προ οδυνηρών εκπλήξεων. Μπορεί μεν ο λαός να μην κατεβαίνει στις διαδηλώσεις (αναφέρθηκε γιατί), αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχασε την ταξική του συνείδηση. Και ίσως ψάχνει νέους τρόπους να την ξεδιπλώσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου