|
||||||
|
Με
συμμετοχή 150 απεργών εργατών πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στο Εργατικό
Κέντρο Ελευσίνας η πιο κρίσιμη συνέλευση των εργατών της Ελληνικής
Χαλυβουργίας Το προεδρείο του Σωματείου που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ «κατέβασε» πρόταση για αναστολή της απεργίας που έγινε τελικά δεκτή με ψήφους 107 υπέρ, 14 κατά και 29 αποχές. Κλείνει κατ’ αυτό τον τρόπο το πρώτο κεφάλαιο της πιο σημαντικής ίσως απεργίας των τελευταίων πολλών χρόνων που συμπλήρωσε 272 ημέρες. Οι ίδιοι οι εργάτες πάντως δηλώνουν ότι ο αγώνας τους δεν έκλεισε.
Ολόκληρη η εισήγηση που υπερψηφίστηκε,εδώ
Μια διαφορετική άποψη, εδώ
|
Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012
Aνεστάλη η απεργία στη Χαλυβουργία
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Αντί σχολίου, παραθέτω κάποια σημαντικά σημεία από την εισήγηση του πρόέδρου των χαλυβουργών κ.Σιφωνιού. Από μόνα τους αρκούν.
Με τρομάζει όμως η τελευταία παράγραφος που παραθέτω. Αν ούτε έτσι δεν έρχεται η νίκη τότε πώς, πότε; Και αν γίνει πραγματικότητα αυτό που απεύχεται στην παράγραφο αυτή ο Σιφωνιός; Αν είναι ήδη μια πραγματικότητα που μέρα με τη μέρα ριζώνει τόσο που για να ξεθεμελιωθεί το μόνο που χρειάζεται είναι ξεθεμέλιωμα όλου του κόσμου μας;
«Αποδείχτηκε ότι ο υπουργός σε συνεννόηση με το Μάνεση εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία. Εμπαίζει τους Χαλυβουργούς, παίζοντας το ρόλο του ταχυδρόμου ανάμεσα στο σωματείο και την εργοδοσία. Μας παραπλανά ότι δήθεν θα μελετήσει τις προτάσεις μας για να κερδίσει χρόνο για το Μάνεση.»
«Ορισμένοι καλοπροαίρετα ή και άλλοι κακοπροαίρετα αναρωτιούνται : «τι βγήκε από αυτό τον αγώνα», «τι κέρδισαν οι χαλυβουργοί, αφού τα αιτήματα τους δεν υλοποιήθηκαν».
Εμείς τους λέμε πως η απάντηση είναι απλή. Κανένας μεγάλος αγώνας δεν έγινε ούτε θα γίνει, έχοντας εκ των προτέρων εξασφαλισμένους τους όρους για τη νίκη, έχοντας προβλέψει αλάθητα όλες τις πιθανότητες. Στη ζωή τέτοιοι αγώνες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο στα μυαλά των γραφειοκρατών, των βολεμένων, των φοβισμένων, και των συμβιβασμένων.»
«Ο δικός μας αγώνας...Έσπασε το φόβο, τον τσαμπουκά της εργοδοσίας, χτύπησε τη μοιρολατρία, την κλάψα και τη γκρίνια. Προκάλεσε σοβαρό πλήγμα στο λεγόμενο ρεαλισμό, στη συμβιβαστική λογική του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, στην απάτη του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου.»
«Στην πύλη της Χαλυβουργίας αναδείχτηκε πιο παραστατικά η σύγκρουση δύο αντίθετων τάξεων, δύο αντίθετων κόσμων, δύο αντίθετων πολιτισμών...
Από τη μία το πρότυπο της αστικής τάξης, δηλαδή του υποταγμένου στην εργοδοσία, του απεργοσπάστη, του ανθρώπου που “τον ενδιαφέρει μόνο το τομάρι του”, που γι’ αυτό πουλάει ακόμα και το μέλλον των παιδιών του. Αυτού που βγαίνει στην τηλεόραση και χωρίς ντροπή δηλώνει “ότι αφού ο Μάνεσης μου λέει να δουλέψω με αυτά που έδινε προηγούμενα δεν υπάρχει λόγος να απεργώ”, και δεν τον ενδιαφέρει τι θα γίνει με τους 120 απολυμένους συναδέλφους τους.»
«Μας είχαν παρεξηγήσει. Νόμιζαν ότι μπορούσαν να μας ξεγελάσουν με ένα ξεροκόμματο. Ότι το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να είμαστε σκλάβοι. Να δουλεύουμε με σκυμμένο το κεφάλι και να λιώνουμε το σίδερο για να βγάζουν κέρδος, για να ζούνε όλοι αυτοί καλά.»
Δημοσίευση σχολίου