"Επιταγμένοι μπορεί, υποταγμένοι ποτέ"

Αναδημοσιεύουμε κείμενο που επέλεξε ο συνάδελφος Γιάννης Κοντός. Το ιστολόγιο είναι ανοικτό σε παρόμοια κείμενα, συναδέλφων ή μη, τα οποία μπορείτε να στέλνετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: asy.yeka@gmail.com

  "Οι απόψεις των ανώνυμων συγγραφέων/σχολιαστών, ή όσων δημοσιεύουν επώνυμα κείμενα με όνομα διαφορετικό της διαχείρισης του ιστολογίου (transistor69),  δεν εκφράζουν αναγκαστικά τις απόψεις του ιστολογίου της ΑΣΥ. Αυτές διαμορφώνονται αφού συζητηθούν και συμφωνηθούν στις συνελεύσεις μας ή με άλλες συλλογικές διαδικασίες (π.χ. ανταλλαγή ηλ.μηνυμάτων) και φέρουν την υπογραφή Α.Σ.Υ."

Μια άλλη ανάγνωση όσων διαδραματίστηκαν στην απεργία 17-25 Ιανουαρίου των εργαζομένων του Μετρό.  Γιατί είναι πολύτιμες οι εμπειρίες από κάθε αγώνα εργαζόμενων.  Η αξιοποίησή τους στις πρακτικές όλων των υπόλοιπων είναι απαραίτητη. 

 "...Η αδυναμία ... να καταλήξει σε συγκεκριμένες αποφάσεις και ένα πλάνο δράσης για το επόμενο διάστημα απέδειξε για άλλη μια φορά την άρνηση των εργατοπατέρων να παραχωρήσουν έστω και μία σπιθαμή από την εξουσία τους σε κινηματικές διαδικασίες, την εμμονή τους στο να περιορίσουν τον αγώνα σε τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις και μας στέρησε τη δυνατότητα να μετατρέψουμε το αμαξοστάσιο σε πραγματικό κέντρο του αγώνα...

...Απέναντι σε ένα κράτος μηδενικής ανοχής και έκτακτης ανάγκης, είναι αναγκαίο να ριζοσπαστικοποιηθούν οι δομές και οι πρακτικές του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα σωματεία θα πρέπει να φύγουν από τον αποκλειστικό έλεγχο των συνδικαλιστών και να ανοιχτούν στους εργάτες. Να αντιληφθούμε επιτέλους ότι το σωματείο είμαστε εμείς, και εμείς θα πρέπει να αποφασίζουμε για το τι θα γίνει. Είναι απαραίτητο τα σωματεία να απευθυνθούν στην κοινωνία, να διεξάγουν αγώνες μαζί με το κίνημα, εντάσσοντας στη λογική και στα αιτήματά τους την ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής τάξης συνολικά...."

 

Ανακοίνωση από "Ταξικό Μέτωπο - Πρωτοβουλία εργαζομένων Μετρό", ενόψει  της έκτακτης Γενικής Συνέλευσης του Σωματείου Εργαζομένων Λειτουργίας του Μετρό Αθηνών (ΣΕΛΜΑ), την Τετάρτη 30/1/2013   
 «

    Απολογισμός της 9ήμερης απεργίας στο Μετρό

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου – Παρασκευή 25 Ιανουαρίου. Εννέα μέρες που σημάδεψαν τον κόσμο του Μετρό. Ξεκινώντας η απεργία την Πέμπτη σίγουρα ελάχιστοι, ίσως και κανένας, θα φανταζόντουσαν τις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν. Η περίφημη απεργία διαρκείας που τόσες και τόσες φορές ακουγόταν από τα χείλη των εκλεγμένων μελών του σωματείου αλλά και σε επίσημες ανακοινώσεις, είχε επιτέλους ξεκινήσει.

Τα προβλήματα που υπήρχαν στο εσωτερικό του σωματείου αλλά και η γενικότερη απογοήτευση μεταξύ μας είχαν σαν αποτέλεσμα να φαντάζει δεδομένη η εφαρμογή του ενιαίου φτωχολογίου. Για αυτό και η απεργία δεν ξεκίνησε με την απαραίτητη δυναμική. Καθώς όμως οι μέρες περνούσαν όλο και περισσότεροι συνάδελφοι έμπαιναν στον αγώνα, συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις στο αμαξοστάσιο και ερχόντουσαν ίσως και για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο του κινήματος που ανταποκρίθηκε στα καλέσματα που έγιναν και έδειχνε την αλληλεγγύη του.

Ειδικότερα, από τη Δευτέρα και μετά πλήθος κόσμου, εργαζόμενοι και αλληλέγγυοι, γέμιζαν το χώρο του αμαξοστασίου δίπλα στην πύλη στην Εθνική Οδό. Η συνάντηση που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Δευτέρας σωματείων, συλλογικοτήτων, συνελεύσεων και εργαζομένων αποτέλεσε μια μικρή ένδειξη της κομβικότητας του αγώνα που δίναμε για το σύνολο της εργατικής τάξης στην Ελλάδα. Η αδυναμία αυτής της συνάντησης να καταλήξει σε συγκεκριμένες αποφάσεις και ένα πλάνο δράσης για το επόμενο διάστημα απέδειξε για άλλη μια φορά την άρνηση των εργατοπατέρων να παραχωρήσουν έστω και μία σπιθαμή από την εξουσία τους σε κινηματικές διαδικασίες, την εμμονή τους στο να περιορίσουν τον αγώνα σε τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις και μας στέρησε τη δυνατότητα να μετατρέψουμε το αμαξοστάσιο σε πραγματικό κέντρο του αγώνα.

Φτάνοντας λοιπόν στην Πέμπτη 24 Ιανουαρίου και ενώ η κούραση, σωματική, ψυχολογική αλλά και οικονομική έχει ενταθεί,
το Δ.Σ του σωματείου εμμένει σε τηλεοπτικά διαγγέλματα και παίζει τα ρέστα του σε μια απονενοημένη προσπάθεια πίεσης προς το υπουργείο για να βρεθεί μια μέση λύση στο «πρόβλημα». Καθώς όμως το καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν αφορά μονάχα καταληψίες, διαδηλωτές, μετανάστες και λοιπές «περιθωριακές» ομάδες αλλά όλους μας, δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί «λύση» μέσα από οδούς περασμένων εποχών. Κι αν από την πλευρά μας δεν ήταν εφικτό να ξεπεράσουμε αγκυλώσεις και αδυναμίες, το κράτος με μεγάλη ευκολία δείχνει πως δεν σταματά σε τίποτα στην πορεία του προς τον ολοκληρωτισμό.

Το διάγγελμα της απόφασής τους για την επίταξή μας αλλά και η εισβολή των μπάτσων στο αμαξοστάσιο τα ξημερώματα της Παρασκευής 25/1 και ο ολοκληρωτικός αποκλεισμός από τα στρατεύματα κατοχής, αποδεικνύουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο την κοινή μοίρα όλων όσων αντιστέκονται. Τα συναισθήματα που αφήνει αυτό το απεργιακό δεκαήμερο σίγουρα είναι πολλά και ανάμεικτα. Οργή και θυμό για την καταστολή που δεχθήκαμε αλλά και απογοήτευση και απορία για την αδυναμία του Δ.Σ. να διαχειριστεί την κατάσταση στην πιο κομβική μέρα του αγώνα. Όταν το κράτος εξαπέλυσε την επίθεσή του εναντίον μας, τα εκλεγμένα μέλη του σωματείου δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Αποδείχτηκε πως δεν υπήρχε πλάνο για μια τόσο οριακή κατάσταση και τα γεγονότα τους ξεπέρασαν. Ειδικότερα το μπάχαλο που επικράτησε την Παρασκευή είχε σαν αποτέλεσμα να μείνουν ξεκρέμαστοι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι επηρεασμένοι και από τις προτροπές δικηγόρων, φίλων, γνωστών και χωρίς να υπάρχει μια ξεκάθαρη θέση από το Δ.Σ. αδυνατούσαν να βρουν τρόπους αντίστασης και αντίδρασης στην επίταξη.

Κάνοντας ένα μικρό απολογισμό για το πως κινηθήκαμε, τι έπρεπε να κάνουμε, ποια λάθη έγιναν και πως πρέπει να κινηθούμε από εδώ και μπρος, θα μπορούσαμε να πούμε πολλά. Θα περιοριστούμε στα βασικά γιατί το ζήτημα δεν είναι τι λέμε εμείς αλλά στην πράξη, πώς θα μπορέσουμε να απαντήσουμε στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Η αδυναμία του Δ.Σ δεν αφορά μόνο την Πέμπτη. Συνολικά αυτό το δεκαήμερο δεν έγινε καμία κίνηση από το Δ.Σ για να δημιουργηθεί απεργιακή επιτροπή ώστε να υπάρξει ο απαραίτητος συντονισμός με τον αλληλέγγυο κόσμο και το κίνημα γενικότερα και να μετατραπεί το αμαξοστάσιο σε κέντρο αγώνα. Η πρόταση που κάναμε στη συγκέντρωση της Δευτέρας για απεργιακή συνέλευση έπεσε στο κενό. Δεν υπήρξε καμία διαδικασία που θα οργανώσει και θα τρέξει τα πράγματα. Θα έπρεπε τουλάχιστον από τη Δευτέρα να υπάρχουν κάθε μέρα εκδηλώσεις στο αμαξοστάσιο, να βγούμε οργανωμένα οι εργαζόμενοι στο δρόμο, με πορείες και συγκεντρώσεις, με μοιράσματα ανακοινώσεων στους επιβάτες, να μετατρέψουμε την απεργία από μια στενή εργατική διεκδίκηση σε μια συνολική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, με το σύνολο του κρατικού μηχανισμού. Απέναντι σε ένα κράτος μηδενικής ανοχής και έκτακτης ανάγκης, είναι αναγκαίο να ριζοσπαστικοποιηθούν οι δομές και οι πρακτικές του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα σωματεία θα πρέπει να φύγουν από τον αποκλειστικό έλεγχο των συνδικαλιστών και να ανοιχτούν στους εργάτες. Να αντιληφθούμε επιτέλους ότι το σωματείο είμαστε εμείς, και εμείς θα πρέπει να αποφασίζουμε για το τι θα γίνει. Είναι απαραίτητο τα σωματεία να απευθυνθούν στην κοινωνία, να διεξάγουν αγώνες μαζί με το κίνημα, εντάσσοντας στη λογική και στα αιτήματά τους την ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής τάξης συνολικά.

Αυτό που χρειάζεται στην παρούσα φάση είναι να μην υποταχθούμε. Συνάδελφοι μπορεί να χάσαμε μία μάχη αλλά ο πόλεμος όχι μόνο δεν χάθηκε αλλά για εμάς μόλις άρχισε. Τώρα είναι η ώρα να βγούμε μπροστά. Κάθε πράξη αντίστασης είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Αυτό το απεργιακό δεκαήμερο ας αποτελέσει εφαλτήριο ακόμα πιο μαχητικών απεργιών και συγκρούσεων με τη διοίκηση, με την κυβέρνηση, με τις δυνάμεις καταστολής και όλους όσους θέλουν να μας υποτάξουν.

Για αυτό πρέπει να υπάρξει μαζική παρουσία στη Γενική Συνέλευση. Μια συνέλευση όπου θα εκτιμήσουμε τι έγινε και πως θα δράσουμε στο άμεσο μέλλον. Κατά τη γνώμη μας θα πρέπει έστω και την ύστατη στιγμή να βγουν αφίσες και ανακοινώσεις, να πραγματοποιηθούν παρεμβάσεις σε σταθμούς, να βγούμε στο δρόμο και να επιβάλλουμε την άρση της επίταξης. Να δείξουμε σε όλους πως τίποτα δεν τελείωσε. Όλα αυτά όμως θα πρέπει να τα αποφασίσουμε συλλογικά και συλλογικά θα πάρουμε την ευθύνη των επιλογών μας.

ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 30/1 13:30 ΣΤΟ ΑΜΑΞΟΣΤΑΣΙΟ ΣΕΠΟΛΙΩΝ

ΑΜΕΣΗ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΑΞΗΣ

ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΠΑΝΤΟΥ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στους ΧΩΡΟΥΣ του ΜΕΤΡΟ  «ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ»    

»