Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Η τρίτη, κρυφή, επιλογή μας στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015

Δημοσιεύουμε κείμενο συναδέλφου, με αφορμή το δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου 2015 και τις σχετικές εξελίξεις.
Το ιστολόγιο της "Ανοικτής Συνέλευσης" είναι ανοικτό σε κείμενα, συναδέλφων ή μη.   Μπορείτε να στέλνετε τα κείμενα στην ηλεκτρονική διεύθυνση: asy.yeka@gmail.com
 

 "Οι απόψεις των ανώνυμων συγγραφέων/σχολιαστών, ή όσων δημοσιεύουν επώνυμα κείμενα με όνομα διαφορετικό της διαχείρισης του ιστολογίου, δεν εκφράζουν αναγκαστικά τις απόψεις του ιστολογίου της Ανοικτής Συνέλευσης.  Αυτές διαμορφώνονται αφού συζητηθούν και συμφωνηθούν με συλλογικές διαδικασίες και φέρουν την υπογραφή <Ανοικτή.Συνέλευση Υπαλλήλων>." 

του Γιάννη Κοντού

Εκτός από το «ναι» και το… όχι και τόσο «όχι», υπάρχει και μια άλλη δυνατότητα, η θεσμικά προβλεπόμενη απαξίωση του αποτελέσματος μέσω μιας μαζικής αποχής μας πάνω από 60% (παρ.3 του άρθρου 16 ν.4023/2011).

Η κυβέρνηση έκρινε σκόπιμο να προσφύγει στην παρούσα συγκυρία σε δημοψήφισμα με θέμα την έγκριση από τους έλληνες πολίτες «της πρότασης των τριών θεσμών».  Το δημοψήφισμα αυτό είναι μόλις το 8ο από τότε που συστάθηκε το ελληνικό κράτος (1831) και απέχει 41 χρόνια από το προηγούμενο, που αφορούσε την επιλογή πολιτεύματος, μεταξύ αβασίλευτης και βασιλευόμενης δημοκρατίας. 

Χρησιμοποιείται έτσι, μετά από πολύ καιρό, ένα εργαλείο που υπό σωστές συνθήκες προσδίδει στοιχεία (ή επιφάσεις, ανάλογα με το πρίσμα θέασης) αμεσοδημοκρατικότητας στα αστικά πολιτεύματα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.  Σύμφωνα δε με τον «Κώδικα Βέλτιστης Πρακτικής για τα Δημοψηφίσματα», που συνέθεσε η λεγόμενη Επιτροπή της Βενετίας του Συμβουλίου της Ευρώπης, για τις  σωστές αυτές συνθήκες ισχύει ότι[i] «η προσφυγή στη δημοψηφισματική διαδικασία προσλαμβάνει ουσιαστική σημασία μόνο υπό τον όρο ότι λαμβάνει χώρα εντός ενός πολιτικού πλαισίου που να εγγυάται την πλήρη πληροφόρηση, τον ελεύθερο πολιτικό διάλογο, την ανταλλαγή απόψεων και την ελευθερία διαμόρφωσής τους από τους ψηφοφόρους.» 


Είναι προφανές ότι αυτές οι συνθήκες δεν τηρούνται στην ουσία τους. Το πολύ σύντομο χρονικό διάστημα για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, οι εκβιαστικές καταστάσεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα (πχ περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων), η επιλογή χρονικής στιγμής στα όρια λήξης της χρηματοοικονομκής «στήριξης» από την τρόικα, η ολωσδιόλου καθυστερημένη επίσημη δημοσιοποίηση των κειμένων επί των οποίων καλούμαστε να αποφασίσουμε, οι παρενέργειες που βαίνουν αυξανόμενες ελλείψει σχεδίων αντιμετώπισης (πχ συνθήκες έλλειψης σε φάρμακα, επιτεινόμενη ασφυξία ιδίως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις), είναι κάποια από τα δεδομένα που διαμορφώνουν ένα πλαίσιο εντελώς δυσμενές για την ορθή διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.   

Κάθε σημείο από τα παραπάνω, και άλλα τόσα, χρήζουν ξεχωριστής ανάλυσης.  Κάτι τέτοιο ξεφεύγει βέβαια από την εμβέλεια και τον σκοπό του παρόντος κειμένου.  Ωστόσο, αξίζει να σταθούμε για λίγο στη δικαιολόγηση του ανεπαρκέστατου χρόνου για ενημέρωση, συζητήσεις και διαμόρφωση γνώμης.  Προτάσσεται εδώ το επιχείρημα ότι βρεθήκαμε ενώπιον "απρόοπτων" και "απρόβλεπτων" εξελίξεων που απαιτούσαν ταχύτητα  στις διαδικασίες, επειδή μια μακρά περίοδος ενημέρωσης και προετοιμασίας θα είχε ακόμα μεγαλύτερες επιπτώσεις στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στις αγορές κλπ - επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται (να μην ξεχνάμε) κατά κόρον και από μη δημοκρατικά καθεστώτα για επιβολή άμεσων καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης.  Διατηρώ την εντελώς αντίθετη άποψη.  Τίποτα δεν ήταν απρόβλεπτο ή απρόοπτο.  Εκτός και αν οι πολιτικοί μας, οι ειδήμονές μας και οι "ινσάιντερ" μας ταξίδευαν σε άλλες διαστάσεις.

Όπως επίσης, είναι πολύ αμφιλεγόμενο κατά πόσο ικανοποιείται η απαίτηση για σαφήνεια των ερωτημάτων, μια από τις βασικές απαιτήσεις του νόμου 4023/2011, ο οποίος εξειδικεύει τη διαδικασία για την εφαρμογή των προβλέψεων για δημοψήφισμα του άρθρου 44 παρ. 2 και 3 του Συντάγματος.  Σε ποιο βαθμό «το ερώτημα ή τα ερωτήματα και οι απαντήσεις τους διατυπώνονται κατά τρόπο σαφή;».      

Ακόμα και αυτό το «ναι» (άσχετα αν κάποιος το επιλέξει από μαζοχισμό, ιδεολογία ή φόβο), δεν μπορεί να είναι προφανές τι σημαίνει και συνεπάγεται, χωρίς την κατάλληλη ανάλυση των κειμένων που κατέθεσε η τρόικα – ποιοι και πόσοι έχουν αυτή τη δυνατότητα και δεν επαφίενται απλώς στη δημαγωγική παρουσίαση των δύο αντίθετων πλευρών; 

Τι σημαίνει το «όχι;».  Σημαίνει μήπως, σύμφωνα με την κυβέρνηση, «ναι» στο μνημόνιο των 8 δις[ii] που πρότεινε την προηγούμενη εβδομάδα η ίδια;  
Η επιλογή του «όχι» συνεπάγεται και ένα «όχι» στη γενικότερη διακυβέρνησή μας μέσω μνημονίων;    
Σημαίνει λήξη διαπραγμάτευσης και έξοδο από το ευρώ όπως μηνύεται
με διάθεση αθώας νουθεσίας από τους ευρωπαίους εταίρους μας; 
Ή το όχι αυτό εγγυάται μια επανεκκίνηση για την Ελλάδα, τη στιγμή βέβαια που δεν έχει δουλευτεί ούτε από την κυβέρνηση ούτε από την κοινωνία;

Τι από όλα αυτά ισχύουν;  (αν ισχύει κάτι)

Επιπλέον, τα κείμενα βάσης (οι προτάσεις συμφωνίας της τρόικας), που καλούμαστε να εγκρίνουμε ή απορρίψουμε   είναι πράγματι οι τελικές, προς διάψευση των αντίθετων ισχυρισμών των τροϊκανικών θεσμών;  (σύμφωνα με την ελληνική πλευρά, πάντως, είναι αυτά εδώ).


Οπότε, έχουμε ένα δημοψήφισμα με τις επιλογές ενός (αδιευκρίνιστων συνεπειών) «ναι», και ενός «όχι» που δεν είναι και τόσο «όχι».


 Όμως, ευτυχώς για εμάς, ως πολίτες, στα δημοψηφίσματα μας δίνεται και μια τρίτη επιλογή που δυστυχώς δεν την έχουμε γενικότερα στις εκλογικές διαδικασίες. 
Είναι η επιλογή να απαξιώσουμε, να καταστήσουμε μη αξιόπιστο και δεσμευτικό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, μέσω της μαζικής αποχής μας.  Αξιοποιώντας την πρόβλεψη της παρ.3 του άρθρου 16 ν.4023/2011 «Το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος για κρίσιμο εθνικό θέμα είναι δεσμευτικό, όταν στην ψηφοφορία λάβει μέρος τουλάχιστον το σαράντα τοις εκατό (40%) όσων έχουν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους.»

Στα δημοψηφίσματα λοιπόν, υπάρχει η δυνατότητα η αποχή μας να πιάσει τόπο.  Αν κάποιος νοιώθει ότι όλη αυτή η διαδικασία είναι προσχηματική, ότι τον εγκλωβίζει μεταξύ 2 επιλογών που όχι μόνο δεν είναι σαφές τι σημαίνουν αλλά δεν είναι καν εντελώς διακριτές μεταξύ τους, ότι εκτελώντας έτσι ένα δημοψήφισμα υποβιβάζεται ένας εν δυνάμει πρόδρομος θεσμός αμεσοδημοκρατικών λειτουργιών, μπορεί να απέχει, δίνοντας νόημα στη δυσαρέσκειά του συμμετέχοντας σε μια μαζική αποχή.


[i]  Χ. Μ. Ακριβοπούλου  & Ν. Γαρυπίδης, Επανεξετάζοντας την αμεσότητα του δημοψηφίσματος στη θεωρία και την πράξη, constitutionalism.gr

[ii]  Δείτε το λάιτ μνημόνιο, σύμφωνα με την ελληνική πρόταση, εδώ και, παρουσιασμένο από κυβερνητικές πηγές, εδώ





12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σωστή τοποθέτηση. Με εκφράζει απόλυτα.

Πόντιος Πιλάτος

Ανώνυμος είπε...

Για να δούμε, θα συμμετέχετε σε κάτι...;;;

Γιάννης Κοντός είπε...

Καταρχήν διευκρινίζεται ότι η συγκεκριμένη είναι προσωπική μου στάση, δεν εκφράζει απαραίτητα τη συλλογικότητά μου. Πάμε τώρα στη ουσία
- Υπάρχει η συμμετοχή για να νομιμοποιήσουμε το ναι και το λιγότερο ναι. Ok, παρτην αν σου ταιριάζει. Αλλά μην θέλεις δημοκρατικότατα να περιορίζεις και τον ορίζοντα των άλλων μεταξύ αυτών των δύο σχεδόν ταυτόσημων (με πολλά κριτήρια) επιλογών του "δημοψηφίσματος".
Επειδή υπάρχει & μια 3η επιλογή. Μην φοβάσαι να την ακολουθήσεις επειδή δεν στην έγραψαν στο χαρτί του δημοψηφίσματος. Ευτυχώς προβλέπεται από το θεσμικό πλαίσιο των δημοψηφισμάτων. Εϊναι η συνειδητή στάση μιας άλλης συμμετοχής, όχι σε χάρτινα δημοψηφίσματα, αλλά σε κάτι καλύτερο. Σε δράσεις για την *ακύρωση* με τη στάση μας αυτών των ψευτοδιλημμάτων. Αν προσεξες, ο νόμος 4023/2011, δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες να αποδοκιμάσουν έμπρακτα, με την αποχή τους, κάποιες τέτοιες επιλογές των κυβερνώντων.

- Σχετικά με τη μη συμμετοχή μας στις προηγουμενες εκλογές του Συλλόγου (διότι αυτό εννοεί το 2ο σχόλιό σου των 1:17), αν δεν έγινε ακόμα κατανοητό ότι η συμμετοχή στα κοινά του Συλλόγου μας δεν εξαντλείται στι εκλογές της 3ετίας, είναι κάτι πολύ καλύτερο, δηλώνω αδυναμία για παραπάνω. (ή μπας και έχει γίνει αλλά, λέμε τώρα, έπρεπε αυτό να ειπωθει για τους γνωστούς λόγους εντυπώσεων; )

- Τέλος, επειδή σε βλέπω έτοιμο για δράση, θα ήταν χαρά μας να επικοινωνούσες μαζί μας. Κάτι θα βρούμε, υπάρχουν πολλά στον ορίζοντα.

ΥΓ: Όχι ότι σε ενδιαφέρει, αλλά εύχομαι να μην βγουν αληθινες οι φήμες ότι από όλη αυτήν την ιστορία θα μείνει η προγραμματισμένη θεατρική "ισπανική υποχώρηση" των κυβερνώντων, ατις επόμενες ώρες, για το ...καλό της πατρίδας. Που θα έχει και ευρεία αποδοχή, αφού τρόμαξαν πρώτα με μπαμπούλες τον κόσμο. Ας ελπίσουμε ότι αυτές οι φήμες του στυλ "αμάρτησα για το παιδί μου" θα είναι μόνο τρολιές κακόβουλων.

Νικος Μποσινάκος είπε...

Είναι σοφιστεία το επιχείρημα ότι επιλέγοντας ΟΧΙ στην συγκεκριμένη πρόταση, λέμε ΝΑΙ στην πρόταση Τσίπρα. Προσωπικά, λέω ΟΧΙ σε οποιαδήποτε πρόταση προς τους θεσμούς-τρόικα κτλ γιατί δεν αποδέχομαι την διαδικασία της διαπραγμάτευσης. Όταν όμως με ρωτάνε (και δεν το κάνουν συχνά) σχετικά με το αν αποδέχομαι ή όχι μια πρόταση, θα πάρω θέση. Το πως θα χρησιμοποιήσει την ψήφο μου η Κυβέρνηση είναι ζήτημα που θα το συνεκτιμήσω όταν πρέπει να κρίνω συνολικά την πολιτική της. Με λίγα λόγια, οφείλω στον εαυτό μου, στον αγώνα μου, στην πίστη μου να ψηφίσω ΟΧΙ. Και την άλλη ημέρα πρέπει να είμαι στον δρόμο για να διευρύνω, να υπερασπίσω, να παλέψω για να μην γίνει αυτό το ΟΧΙ ένα απλό πυροτέχνημα. Όλα τα άλλα είναι υπεκφυγές, οδηγούν στην απομόνωση, στην κλασική λογική του ΚΚΕ "ελάτε εσείς σε εμάς, εμείς δεν κουνιόμαστε ρούπι από τις γραμμές μας". Μπορεί κανείς να καταλογίσει χίλια λάθη στον ΣΥΡΙΖΑ (το βασικό είναι η μη προετοιμασία του λαού για ότι αναπόφευκτα έρχεται) αλλά μην παίρνοντας θέση σε τέτοιες στιγμές, κάνει κανείς κάτι πολύ χειρότερο από τη "νομιμοποίηση" της πρότασης ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια, ακυρώνει στην πράξη τον όποιο προηγούμενο αγώνα κατά των μνημονιακών πολιτικών.
Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε να πει κάποιος τον Οκτώβρη του 1940 ότι δεν πολεμώ γιατί θα νομιμοποιήσω έναν φασίστα ή γιατί έπρεπε να είχαμε κινηθεί νωρίτερα (π.χ όταν τορπιλίσαν την Έλλη)

Ανώνυμος είπε...

Από τα προτεινόμενα μέτρα των δανειστών η επιλογή manager που θα κάνουν αξιολόγηση Δημ.Υπαλλήλων και η επαναφορά διαθεσιμοτήτων/απολύσεων σας λέει κάτι ή σας αφήνει αδιάφορους;

Ανώνυμος είπε...

Η σύγκριση της επιλογής στο δημοψήφισμα με την επιλογή τον Οκτώβρη του 1940, στην οποία καταφεύγουν διάφοροι τις τελευταίες μέρες, συνιστά ιστορική λαθροχειρία πρώτου μεγέθους.

1. Το 1940 το ζήτημα ήταν η αντίσταση του λαού απέναντι στην εισβολή μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης. Σήμερα και οι δύο πλευρές που αντιπαρατίθενται συμφωνούν στην ένταξη της χώρας στην ιμπεριαλιστική συμμαχία της Ε.Ε (που και για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ιερή αγελάδα).

2. Το 1940 το δίλημμα είχε ξεκάθαρη απάντηση: υποταγή στον φασίστα εισβολέα ή ένοπλη αντίσταση. Σήμερα, πίσω από το ΝΑΙ ή ΌΧΙ κρύβεται ένα ψευτοδίλημμα: αποδοχή του μνημονίου της τρόϊκας ή αποδοχή του συριζαίικου μνημόνιου.

3. Το 1940 οι κομμουνιστές, με το γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη, έβαζαν καθαρά τον στόχο της πάλης του λαού: μια Ελλάδα ελεύθερη από κάθε εξάρτηση, από κάθε πράκτορα του φασισμού, από κάθε εκμετάλλευση. Η πάλη για τους στόχους αυτούς θα ήταν πολύ πιο δύσκολη σε συνθήκες ξένης κατοχής και αυτό απαιτούσε την πάλη με τον εισβολέα, ακόμα και με τον φασίστα Μεταξά στην κυβέρνηση. Σήμερα η πάλη ενάντια στους επιχειρηματικούς ομίλους και την Ε.Ε, τους πραγματικούς δυνάστες του λαού, δεν εξυπηρετείται / δεν διευκολύνεται, αλλά μπορεί και να δυσκολεύεται, μέσα από την συμπόρευση σε ψευτοδημοψηφίσματα που θεωρούν δεδομένη την εξουσία του κεφαλαίου και την Ε.Ε.

Πέτρος

Ανώνυμος είπε...

Ως σοφιστεία Elston Gunn εγώ βλέπω επιχειρήματα που συνδέουν το επίπλαστο "δημοψήφισμα", ισοπεδωτικά, με τον τορπιλισμό της Έλλης, το 1940 κλπ! Και από ό,τι κατάλαβα, μάλλον πρέπει να δείχνω δικαιολογημένη κατανόηση όταν συναντώ αδυναμία να γίνουν αντιληπτές οι καταστάσεις πέρα από στενές, απλουστευτικές ερμηνείες.

1. Το πιθανό ισχυρό "οχι" το χρειάζονται ως διαπραγματευτικό όπλο; Μα τότε τι όπλο ήταν η νωπή ισχυρή εντολή του Ιανουαρίου; Αν δεν έπιασε τότε γιατί να πιάσει τώρα;

2. Το πιθανό "όχι" το χρειάζονται για να δουν τι θέλει ο κόσμος; Όμως, ο κόσμος ξέρουν τι θέλει. Τους ψήφισε ακριβώς και σίγουρα για να μην έχουμε μνημόνια - αλλά και για να ξαναπάρουμε πίσω τις ζωές μας (όλα τα άλλα τα παραφερνάλια, πχ ευρώ, κούρεμα χρεους κλπ ειναι αυθαίρετες υποκειμενικές ερμηνείες). Τώρα... κατά πόσο το δημοψήφισμα οδηγεί προς την ικανοποίηση αυτής την μεγάλης απαίτησης του κόσμου, παραπέμπω στο σημείο 4 παρακάτω.

3. Η επιλογή του "οχι" στο "δημοψήφισμα" δεν είναι αρνηση καθε μνημονίου. Δεν ψηφίζουμε με βάση τη φαντασία μας. Ειναι συγκεκριμένο όχι για συγκεκριμένο κείμενο (ΠΔ 38/2015, ΦΕΚ 63/τ.Α'/28-06-2015). Αλλιώς και εγώ να φανταστώ ότι με το όχι αρνούμαι κάθε διαπραγμάτευση με τρόικες ή θεσμούς. Α! να βάλω μέσα στο "όχι" και το όχι στην παραγραφή του χρέους της Γερμανίας προς την Ελλάδα;

4. Το ενδεχόμενο "οχι" στο αποτέλεσμα θα φέρει το νέο ξεκίνημα, που όλοι εδώ μέσα που μιλάμε, θέλουμε ειλικρινά; Πώς, με ποιο σχέδιο, ποια εναλλακτική, ποιον προγραμματισμό;
Αφού λοιπόν δεν έχω τίποτα τέτοιο σε γνώση μου (αντίθετα η μέχρι τώρα εμπειρία βαρύνει προς το αντίθετο), ας μου επιτραπεί να έχω ως πιο πιθανή εξέλιξη, με αφορμή την κίνηση του δημοψηφίσματος, το ακόμα πιο ασφυκτικό χειροπόδοαρο δέσιμό μας, την ακόμα χειρότερη εξαθλίωσή μας ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΜΕ την άνευ όρων παράδοσή μας πια σε ό,τι και να επιβουλεύονται

5. Τι μας μένει; Πράγματι ένα δημοψήφισμα-πυροτέχνημα (για τα πραγματικά συμφέροντα των εχόντων και κατεχόντων) αλλά ταυτόχρονα και ένα δημοψήφισμα-θρυαλίδα για να προχωρήσουν τα πράγματα πιο γρήγορα, πιο καταλυτικά, σε δρόμους φτωχοποίησης για κάθε απλό άνθρωπο αυτής της χώρας

6. Πράγματι, σηκώνω ψηλά τα χέρια όταν η συνειδητή επιλογή που μας δίνει ο νομοθέτης για απαξίωση τέτοιων ενεργειών μέσω της αποχής του λαού (ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΜΕΝΑ), ερμηνεύεται ετσιθελικά σαν αδράνεια, απομονωτισμός κλπ.
Με την ίδια λογική, θα μπορούσε να ερμηνευτεί, από μένα, η επιμονή σε ψευοεπιλογές και ψευτοπαντιέρες, σε προσπάθεια εγκλωβισμού και εγκυβωτισμού της πραγματικης δυναμικής του κόσμου για να αποτραπούν πραγματικά ριζοσπαστκές συμπεριφορές. ΑΛΛΑ δεν το κάνω...

6. Βλέπω μια εμμονή με το ΚΚΕ από τους ανθρώπους της "ριζοσπαστικής αριστεράς". Ειναι αμφίδρομο τελικά, όπως ξέρουμε. Προσωπικά δεν με αφορούν βέβαια καθόλου οι ιστορικές σας έριδες και τα απωθημένα :-) , αλλά να ξέρετε ότι στους παραέξω μπορεί να δείξετε (ίσως και άδικα) γραφικοί. Κοντολογίς, προσπαθείστε, αν γίνεται, να μην μιλάτε με τσιτάτα και στερεοτυπικά επιχειρήματα.

Αυτές ειναι λοιπόν οι δικές μου σταθερές στη συγκεκριμένη ιστορία. Είδα και επιβεβαίωσα και τις δικές σου. Αφηνω λοιπόν εδώ αυτό το λουπάρισμα. Στην αντίθετη περίπτωση θα ανακυκλώνει και θα μηρυκάζει ο καθένας τα δικά του.

Εύχομαι καλή τύχη σε όλους μας.


ΥΓ: Σημειώνω ξανά ότι αυτές είναι προσωπικές μου απόψεις

Γιάννης Κοντός

Ανώνυμος είπε...

Ξυπνήστε βρε όλοι!!!! Σας δουλεύουν ψιλο γαζι η εσεις μας δουλευετε; Ο Τσίπρας υπογραφει ήδη, σημερα αυριο, τι τσακώνεστε μεταξυ σας; Πάρτε το χαρτί του δημοψηφίσματος να τυλιξεται σουβλακια. αν έχετε ευρο η δραχμες δεν εχει σημασια. Φτανει να εχετε. Ειμαστε όλοι μας κακομοιρηδες γιατί το θελουμε

Ανώνυμος είπε...

Ντροπη τέτοιος φανατισμός και διχασμός.

Ανώνυμος είπε...

Οι διαφορές των δύο μνημονίων όσον αφορά το λαό είναι απειροελάχιστες ενώ η νέα πρόταση Τσίπρα προς την τρόικα είναι ακόμα χειρότερο μνημόνιο με αντιλαϊκά μέτρα.

Κοροϊδεύουν αισχρά τον ελληνικό λαό.

Αποδεικνύεται ότι τα «όχι» τους είναι «ναι» σε νέες δανειακές συμβάσεις – αντιλαϊκές συμφωνίες – ΝΑΙ στις λυκοσυμμαχίες τους.

Το ΚΚΕ καλεί το λαό να ακυρώσει το ψευδεπίγραφο δίλημμα που βάζει η κυβέρνηση με τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και να ρίξει στην κάλπη την πρόταση του ΚΚΕ με το διπλό «όχι», την αποδέσμευση από την ΕΕ με το λαό κυρίαρχο.

Γ.Π.

Ανώνυμος είπε...

Το δημοψήφισμα δεν έχει να κάνει με το αν θέλουμε μνημόνια ή όχι. Ούτε καν με το αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ ή όχι. Έχει να κάνει με το αν πρέπει να μείνουν στην εξουσία επικίνδυνοι άνθρωποι που σε 5 μήνες κατάφεραν να μας φέρουν την απόλυτη απομόνωση και καταστροφή.

Το ναι δεν φτάνει πια. Πρέπει να συνοδευτεί από άμεση παραίτηση της κυβέρνησης.

Ανώνυμος είπε...

Εθνικη συμφορά.Ο Βαρουφάκης δήλωσε ότι αμα βγει το ΝΑΙ θα παραιτηθεί

Χέστηκε η φοράδα στ αλώνι,στα τσακίδια με σακίδια και ουάου.