Το ενδιαφέρον έρχεται μαζί με την ανάγκη.

Δημοσιεύουμε κείμενο της συναδέλφου Νικολέττας Κατσαρή. Το ιστολόγιο είναι ανοικτό σε παρόμοια κείμενα, συναδέλφων ή μη, τα οποία μπορείτε να στέλνετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: asy.yeka@gmail.com

  "Οι απόψεις των ανώνυμων συγγραφέων/σχολιαστών, ή όσων δημοσιεύουν επώνυμα κείμενα με όνομα διαφορετικό της διαχείρισης του ιστολογίου (transistor69),  δεν εκφράζουν αναγκαστικά τις απόψεις του ιστολογίου της ΑΣΥ. Αυτές διαμορφώνονται αφού συζητηθούν και συμφωνηθούν στις συνελεύσεις μας ή με άλλες συλλογικές διαδικασίες (π.χ. ανταλλαγή ηλ.μηνυμάτων) και φέρουν την υπογραφή Α.Σ.Υ."

Το ενδιαφέρον έρχεται μαζί με την ανάγκη. Αν δεν συνειδητοποιηθεί η ανάγκη παραμένει η αδιαφορία. Είναι η ανάγκη του ενός διαφορετική από την ανάγκη του άλλου σε αυτήν τη δεδομένη, πολύ πραγματική στιγμή; Ο άνθρωπος, κατά μια άποψη, αν γνωρίζει τι τον ωφελεί θα το πράξει. Είναι το ένστικτό του, κάτι πέρα από αυτόν και θα το κάνει. Η επιβολή των ημερών για την εξουσία είναι η άγνοια της πραγματικής ανάγκης. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι υπουργοί, οι προβολές της εγκληματικότητας, οι σφαγές στη Συρία, οι βιασμοί στην Ινδία, η φτώχεια στα Βαλκάνια, οι φασιστικές δολοφονίες συνδράμουν στην απασχόληση του νου. Το μυαλό απασχολείται με το να φτιάχνει φόβους. Όχι να συνειδητοποιεί ανάγκες.

Ο φόβος του πώς θα πάω στη δουλειά μου, ο φόβος ότι το αφεντικό θα με βρίσει, θα με ταπεινώσει, θα μου κόψει το μισθό, θα με διώξει χωρίς να βρει καμία αντίσταση, αν αργήσω στην προσέλευσή μου, με εμποδίζει να δω την ανάγκη μου να συμμαχήσω με ένα κομμάτι εργαζομένων, αν και η νίκη τους θα εξυπηρετήσει τη δική μου νίκη όταν χρειαστώ συμμάχους. Η ανάγκη μου να συμμαχήσω με τον αδύναμο για να γίνω ισχυρός καταπνίγεται από το φόβο του ήδη ισχυρού.

Ο φόβος με ρίχνει στην αφάνεια, με εγκλωβίζει στην ίδια μειονεκτική, αλλά σίγουρη θέση. Προτιμώ να είμαι σίγουρα χαμένος από πιθανόν νικητής. Με αλυσοδένει καλά φορτώνοντας το μυαλό μου τόσο που να μη θέλω να ψάξω τι με συμφέρει πραγματικά, να μου προκαλεί μεγάλη δυσφορία να βγω από αυτό που μου παρουσιάζουν ως κοινή λογική. Η κοινή λογική των ημερών μου υπαγορεύει να μισώ τους πάντες, να εναντιώνομαι σε οτιδήποτε ζημιώνει παροδικά την τσέπη μου, όπως μία απεργία και να ζητώ με μένος νόμο και τάξη για όσους σηκώνουν μπαϊράκι εναντίον της δυνατότητάς μου να πάω στην αμφιβόλου μέλλοντος δουλίτσα μου.

Είμαι ένας φοβισμένος πολίτης, δηλαδή ένας υποτιθέμενος πολίτης, καλός για στρατιώτης, καλός για μισθωτός, καλός για άνεργος, αλλά όχι πλέον ουσιαστικός πολίτης. Η πολιτεία δεν έχει να περιμένει τίποτε από εμένα.

Είμαι ένας κινούμενος, μεταδοτικός φόβος. Τόσο φορτωμένος από τρομάρα που δεν αντέχω να κάτσω ένα λεπτό στην άκρη μόνος μου, χωρίς υποβολείς σε ηλεκτρονικές οθόνες, χωρίς ραδιόφωνα και ανόητες αμπελοφιλοσοφίες, χωρίς ποτό σε κλαμπ, χωρίς ανόητες κουβεντούλες, να σκεφτώ μόνος μου το τι πραγματικά έχω ανάγκη. Ποιον, τι; Κι έτσι μένω πάντα αδιάφορος για τον αγώνα του διπλανού μου. Σέρνομαι περιμένοντας την ώρα που θα αγωνιστούν οι άλλοι για μένα. Και σίγουρα αυτούς θα τους καταλάβω γιατί θα χύσουν το αίμα τους για μένα. Μέχρι τότε όλοι είναι άξεστοι, καλοπληρωμένοι που παραπονιούνται επειδή χάνουν πράγματα που εγώ δεν είχα ποτέ και ακριβώς για αυτό δεν αξίζουν τίποτα. Οι ανάγκες τους είναι έξω από τις δικές μου. Γιατί εμένα μου έμαθαν καλά τις ανάγκες μου. Ναι, στ’ αλήθεια έτσι είναι. Χμ… Είναι;