"Η ΑΣΥ, η ΑΡΣΥ, τα κόμματα και μια παράκληση στους συναδέλφους"

Δημοσιεύουμε κείμενο που μας έστειλε συνάδελφος.  Το ιστολόγιο είναι ανοικτό σε παρόμοια κείμενα, συναδέλφων ή μη.  Ιδιαίτερα στην τρέχουσα περίοδο, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, διευκρινίζουμε ότι είμαστε ανοικτοί και στη δημοσίευση κειμένων εκπροσώπων ή μελών οποιασδήποτε παράταξης, θέλοντας να συνδράμουμε ουσιαστικά στην προσφορά μιας δημιουργικής, πολιτισμένης αντιπαράθεσης επιχειρημάτων.

Μπορείτε να στέλνετε τα κείμενα στην ηλεκτρονική διεύθυνση: asy.yeka@gmail.com

 "Οι απόψεις των ανώνυμων συγγραφέων/σχολιαστών, ή όσων δημοσιεύουν επώνυμα κείμενα με όνομα διαφορετικό της διαχείρισης του ιστολογίου,  δεν εκφράζουν αναγκαστικά τις απόψεις του ιστολογίου της ΑΣΥ.  Αυτές διαμορφώνονται αφού συζητηθούν και συμφωνηθούν με συλλογικές διαδικασίες και φέρουν την υπογραφή Α.Σ.Υ." 

του Ν.Μποσινάκου

Στα τέσσερα χρόνια ενασχόλησής μου με τις κοινές μας υποθέσεις ως εργαζόμενος στο Υπουργείο Εργασίας, σχεδόν πάντα εξέφρασα την άποψη μου μέσα από συλλογικές και συνθετικές διαδικασίες. Είναι θέμα αρχής για εμένα η αφοσίωση στην διαδικασία συνδιαμόρφωσης θέσεων και αποφάσεων μέσα από αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, ώστε να υπηρετείται το κοινό συμφέρον. Ωστόσο, στην παρούσα συγκυρία και λόγω του σχηματισμού μιας νέας συλλογικότητας στην οποία συμμετέχουμε μεταξύ άλλων και ορισμένα μέλη της Ανοικτής Συνέλευσης Υπαλλήλων, οφείλω να τοποθετηθώ δημόσια και επί προσωπικού για τους λόγους που με οδήγησαν στην συμμετοχή μου στην Αυτόνομη Ριζοσπαστική Συνέλευση Υπαλλήλων (ΑΡΣΥ).

Δεν θα προχωρούσα σε αυτή την ενέργεια καθώς μέχρι πριν από λίγες ημέρες με κάλυπτε ένα κείμενο κλεισίματος της ΑΣΥ στο οποίο είχαμε συμφωνήσει όλα τα μέλη της. Ωστόσο, τελικά, κάποια μέλη της ΑΣΥ (Σιδέρη, Αργύρη) υπαναχώρησαν από τη αρχική τους συμμετοχή τους στην ΑΡΣΥ, καθιστώντας αναγκαίες έτσι κάποιες προσωπικές εξηγήσεις/διευκρινίσεις από όσους τελικά συμμετέχουμε στη νέα προσπάθεια.

Να θυμίσω καταρχήν κάποια πράγματα: Η Ανοικτή Συνέλευση Υπαλλήλων ξεκίνησε τη δράση της τον Σεπτέμβριο του 2011. Μέλη της (με δικαίωμα ψήφου) ήταν ουσιαστικά 5 συνάδελφοι και υπήρχαν ακόμη κάποιοι που κατά καιρούς συμμετείχαν στις διαδικασίες της.

Θεμελιώδης στόχος της -και αυτό διακηρύχτηκε με κάθε ευκαιρία- δεν ήταν η ανάδειξη μιας νέας ηγεσίας στον Σύλλογο, αλλά η ενεργοποίηση όσο γίνεται περισσότερων συναδέλφων και η εμπλοκή τους με τα κοινά. Με αυτή την έννοια- και παρά τις σημαντικές μας προσπάθειες (πραγματοποίηση Ανοικτών Συνελεύσεων, περιοδειών, ανακοινώσεις-καλέσματα, δημοσιοποιήση όσων συζητούνταν στα ΔΣ κ.α) -με απόλυτη ειλικρίνεια και συναίσθηση λόγου, θεωρώ ότι ως προς αυτόν τον στόχο αποτύχαμε. Είναι προφανές ότι σαν ΑΣΥ δεν μας ικανοποιεί απλώς η υψηλή επισκεψιμότητα του blog μας, ούτε οι προτροπές συναδέλφων να συνεχίσουμε, ούτε ακόμη και η τιμητική δεύτερη θέση  στις εκλογές του 2012. Όλα αυτά μαρτυρούν ίσως μια αποδοχή των θέσεων μας, αλλά δυστυχώς παραμένουν στη λογική της ανάθεσης και της εν λευκώ εξουσιοδότησης σε επαγγελματίες συνδικαλιστές. Και είναι σαφές ότι πότε δεν ήταν στις επιδιώξεις μας ως αυτοσκοπός ο συνδικαλισμός...

Με αφορμή τις επικείμενες εκλογές του Συλλόγου και με βάση την συνεργασία-με τις καλές και κακές στιγμές της- στο πλαίσιο του Ενωτικού Ψηφοδελτίου ΑΣΥ-ΑΠ, αρκετοί από εμάς αποφασίσαμε να αφήσουμε πίσω ταμπέλες, ονόματα και ιστορίες με συναισθηματική αξία για εμάς και να συμβάλλουμε σε μια νέα ενωτική, ακηδεμόνευτη και ριζοσπαστική προσπάθεια με προοπτική μαζικότητας. Για εμένα προσωπικά, η πιθανότητα -που σταδιακά γίνεται δυνατότητα- μέσω αυτού του νέου εγχειρήματος να ενεργοποιηθούν και άλλοι συνάδελφοι πέραν του στενού πυρήνα ΑΣΥ και ΑΠ ήταν το σημαντικότερο κίνητρο για να αποφασίσω την συμμετοχή μου στην ΑΡΣΥ.  Θέλω επίσης να τονίσω ότι από την πρώτη στιγμή και μέχρι τώρα σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα ότι συμμετέχω σε κομματική συνδικαλιστική παράταξη. Η ΑΡΣΥ, και αυτό φαίνεται και στο ιδρυτικό της κείμενο-που θα εφαρμοστεί πλήρως- αποτελεί μια συλλογικότητα που στηρίζεται στις αποφάσεις που συνδιαμορφώνουν και λαμβάνουν τα μέλη της, υπηρετώντας τις αρχές που έχουν συναποφασιστεί. Δεν υπάρχουν κομματικές γραμμές, πατρονάρισμα και καπελώματα. Ωστόσο, θέλω να προειδοποιήσω  ότι όπως σε κάθε συλλογικότητα, τέτοια φαινόμενα δεν αποκλείεται να εμφανιστούν στο μέλλον. Εξαρτάται από την θέληση και την συμμετοχή των μελών της ΑΡΣΥ να διαφυλάξουν τον αυτόνομο και ανεξάρτητο από κόμματα χαρακτήρα της.

Σε αυτό το σημείο, θεωρώ ότι είναι λάθος των τριών συναδέλφων που πορευτήκαμε μαζί στην ΑΣΥ, (και  είμαι σίγουρος ότι θα συναντηθούμε ξανά στην δράση),  η μη συμμετοχή στη νέα συλλογικότητα. Είμαι σίγουρος ότι

με την πραγματικά ανεξάρτητη και αντικειμενική τους οπτική θα συνέβαλαν αποφασιστικά στην διατήρηση αυτής της ανεξαρτησίας. Σε κάθε περίπτωση είναι σεβαστή και κατανοητή η απόφασή τους. Από την πλευρά μου θα προσπαθήσω μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ΑΡΣΥ να διαψεύσουμε την πρόβλεψή τους περί άλλης μιας κομματικής παράταξης και να συναντηθούμε στους καθημερινούς αγώνες.

Παρόλα αυτά, και για να είναι απόλυτα ειλικρινής προς τους συναδέλφους, οφείλω να σταθώ στο εξής: Ούτε η ΑΣΥ αλλά ούτε και η ΑΡΣΥ κινούνται σε αχαρτογράφητα ιδεολογικά, πολιτικά ύδατα. Και οι δύο συλλογικότητες τόσο μέσα από τα κείμενά τους, αλλά κυρίως από το είδος της δράσης τους και λειτουργίας τους, φέρουν σαφές αριστερό πρόσημο. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση αφελές και στην χειρότερη ύποπτο να εμφανίζεται μια συλλογικότητα σε συνδικαλιστικό επίπεδο χωρίς ξεκάθαρο ιδεολογικό, αξιακό χαρακτήρα. Δεν εννοώ φυσικά, κομματικό χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό, ότι η ΑΡΣΥ, υπηρετώντας ακριβώς  βασικές αρχές και αξίες της Αριστεράς, καταδίκασε εξ αρχής την χρήση της δυνατότητας αυθαίρετων μετακινήσεων προσωπικού από τον Υπουργό, ενέργεια που δεν συνάδει με την αντίληψη περί άσκησης Διοίκησης που θα έπρεπε να πρεσβεύει μια Κυβέρνηση της Αριστεράς.

Η ειδοποιός και θεμελιώδης  διαφορά μιας αριστερής συνδικαλιστικής συλλογικότητας με τις συλλογικότητες τύπου ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ,  είναι ότι οι τελευταίες συνειδητά βασίζονται στην “ικανότητα” λίγων και εκλεκτών συνδικαλιστικών στελεχών, ενώ η αριστερή συλλογικότητα επιδιώκει πρώτα και κύρια την ενεργό συμμετοχή όσο γίνεται περισσότερων εργαζομένων.

Επειδή μάλιστα, γίνεται πολύς λόγος για τις εξελίξεις στην ΑΣΥ και την ίδρυση της ΑΡΣΥ, με κακόβουλα σχόλια των γνωστών ανωνύμων περί διαλυτικών τάσεων κτλ, θα ήθελα να επισημάνω το εξής για όσους έχουν μάτια και βλέπουν, μυαλό και καταλαβαίνουν:

Στο Υπουργείο μας υπήρχαν τυπικά μέχρι πρότινος 5 παρατάξεις. Μόνο στην ΑΣΥ ήταν γνωστά και δημοσιοποιημένα τα ονόματα όσων συμμετείχαν στην διαδικασία αποφάσεων. Μόνο για την ΑΣΥ ήξερε ο κόσμος ότι αυτοί οι 5 χρεώνονται ότι σωστό και λάθος κάνουν. Στις υπόλοιπες παρατάξεις υπάρχει ένας τίτλος (π.χ Γραμματεία ΠΑΣΚ) που μπορεί να κρύβει από 1 (τον ηγέτη) έως απροσδιόριστο αριθμό μελών. Την ιδρυτική διακήρυξη της ΑΡΣΥ υπόγραψαν 15 άτομα. 2 απέσυραν την υπογραφή τους και αρκετοί άλλοι αναμένεται να την προσθέσουν. Υπεύθυνα, θαρρετά, ανοικτά και δημόσια. Ας πάψουν λοιπόν οι εξυπνακισμοί περί αποχωρήσεων, διάλυσης, αλεξιπτωτιστών  κτλ. Ας μας πουν οι συμμετέχοντες στην ΠΑΣΚ και την ΔΑΚΕ ποιοι είναι, πως αποφασίζουν, ποιοι αποφασίζουν, πόσοι ¨συνδικαλίστηκαν”, πήραν θέση ευθύνης (και επίδομα θέσης ευθύνης!) και απήλθαν.

Και κάτι ακόμη: Δεν είμαι πολλά χρόνια στο “κουρμπέτι” και δεν ξέρω πολλά και πολλούς. Αλλά από τα λίγα που είδα και άκουσα, έχω συμπεράνει το εξής: Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού όσοι συνδικαλίζονται πραγματικά στον Σύλλογό μας. Δεν λέω σωστά ή λάθος, λέω απλώς πραγματικά. Το να παρίστασαι σε κάποιες (όχι σε όλες) τις συνεδριάσεις των ΔΣ, να σχολιάζεις κακοπροαίρετα τις προτάσεις, τις θέσεις ακόμη και τις ιδιότητες των άλλων, χωρίς να καταθέτεις καμία δική σου πρόταση και φυσικά το να ψηφίζεις ότι σου πει ο αρχηγός ή ακόμη χειρότερα ο αρχηγός της “φίλης” παράταξης  δεν είναι πραγματικός συνδικαλισμός. Ουσιαστικά, συνδικαλίζονται στο Υπουργείο μας 3-4 άνθρωποι και μάλιστα με κοινό χαρακτηριστικό το ...“ελαφρύ” υπηρεσιακό φορτίο.

Δεν γίνεται έτσι όμως...

Γι αυτό, θέλω με όλο μου το σεβασμό και την εκτίμηση να απευθυνθώ στους συναδέλφους και να πω το εξής, αναλογιζόμενος ότι είναι προτιμότερο να “χάσω 10 ψηφοφόρους που αναζητούν σωτήρες και να κερδίσω έναν συνάδελφο που θα ενεργοποιηθεί για το κοινό καλό”.

Όλοι-και μιλώντας για το εαυτό μου μπορώ να το βεβαιώσω-έχουμε συγκεκριμένα όρια και αντοχές ως προς την ενασχόληση μας με πράγματα εκτός της σκληρής καθημερινότητας. Δουλεύουμε 8ωρο, μεγαλώνουμε παιδιά, αγωνιζόμαστε στη γειτονιά μας, παλεύουμε...

Ωστόσο, αν όλοι βάλουμε λίγο από το χρόνο, τις ιδέες μας, την δύναμή μας, και για τον Σύλλογο μας, τότε πολλά καλά μπορούν να γίνουν.  

Όλοι από λίγο, όχι λίγοι από πολύ!

• Να μην αφήσουμε το Σύλλογο ξανά στα χέρια ενός-δύο ανθρώπων. Ακόμη και αν είναι οι “ικανότεροι” και πιο “καπάτσοι” και πιο “τίμιοι”, αναπόφευκτα θα οικειοποιηθούν ένα κομμάτι εξουσίας για τον εαυτό τους και τους δικούς τους. Αυτό θέλουμε;
• Να κάνουμε το Σύλλογο, πραγματικά το συλλογικό μας όργανο, πραγματικά διεκδικητικό και ασυμβίβαστο και ανυποχώρητο απέναντι σε οποιαδήποτε Κυβέρνηση.
• Να κάνουμε το Σύλλογο πραγματικά δική μας υπόθεση, ανοικτή σε όλους τους συναδέλφους, με διαφάνεια, λογοδοσία και υπευθυνότητα.
• Να χτίσουμε ένα Σύλλογο αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, έμπρακτο συμπαραστάτη όσων αγωνίζονται για το δίκιο τους, όσων εργάζονται και αξιώνουν την αναγνώριση του μόχθου τους.

Για όλα αυτά συμμετέχω, ως ένας μεταξύ πολλών και ίσων, στην Αυτόνομη Ριζοσπαστική Συνεργασία Υπαλλήλων (με όλη τη σημασία των λέξεων που απαρτίζουν τον όνομα της).

Σας καλώ να συμμετέχετε, όπως μπορείτε!

Υ.Γ. Σε ότι αφορά τα ανώνυμα σχόλια που θα ακολουθήσουν αυτό κείμενο, συμφωνώ με την πρόταση του Γιάννη Κοντού. Να μαζευτούμε κάπου, κάποτε να τα πούμε πρόσωπο με πρόσωπο