Τι σημαίνει βρε παιδιά «αριστερός» ;

Μερικές απορίες για τις σχέσεις της καθεστηκυίας αριστεράς με τη διατήρηση της ιδέας της κοινωνικής αλλαγής στη σφαίρα της ουτοπίας

Δημοσιεύουμε κείμενο συναδέλφου. Το ιστολόγιο είναι ανοικτό σε παρόμοια κείμενα, συναδέλφων ή μη, τα οποία μπορείτε να στέλνετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: asy.yeka@gmail.com

 "Οι απόψεις των ανώνυμων συγγραφέων/σχολιαστών, ή όσων δημοσιεύουν επώνυμα κείμενα με όνομα διαφορετικό της διαχείρισης του ιστολογίου (transistor69),  δεν εκφράζουν αναγκαστικά τις απόψεις του ιστολογίου της ΑΣΥ. Αυτές διαμορφώνονται αφού συζητηθούν και συμφωνηθούν στις συνελεύσεις μας ή με άλλες συλλογικές διαδικασίες (π.χ. ανταλλαγή ηλ.μηνυμάτων) και φέρουν την υπογραφή Α.Σ.Υ."

 

του σκεπτόμενου Μαζανθρώπου

Με αφορμή τις σκέψεις που δημοσιοποίησε ο «Ανώνυμος ο Αριστερός» στις 31 Μαρτίου, στο ιστολόγιο της Ανοικτής Συνέλευσης Υπαλλήλων στο ΥΠΕΡΚΑ,  με θέμα την ενότητα της Αριστεράς σήμερα.

Κατ’αρχήν, το κείμενο του Ανωνύμου του Αριστερού ήταν κατά τη γνώμη μου άψογο.  Εκφράζει νομίζω τις ανησυχίες όλων όσων θέλουν να δουν μια πραγματική προοπτική αντίστασης και ανατροπής αυτής της κατάστασης που, σαν άξια επίγονος φασιστικών καθεστώτων, δεν αρκείται στη λεηλασία των ζωών μας αλλά απαιτεί και την ηγεμόνευση του νου μας -να αναφωνούμε "για την Ελλάδα ρε γαμώτο" κάθε που ετοιμαζόμαστε να πληρώσουμε ένα χαράτσι, όταν βλέπουμε την ανεργία και την ανέχεια να μας κτυπά την πόρτα.

Ανεξάρτητα αν είμαστε ή δεν είμαστε "αριστεροί", πάνω-κάτω αυτά τα ζητήματα συζητάμε σε παρέες και συνευρέσεις, όταν μπορέσουμε και κάνουμε την υπέρβαση από την γκρίνια και τη συνθηματολογία.

 

Αλλά... όλο και περισσότερο πάει η σκέψη μας στο πονηρό όταν, λίγο πριν την οριστική μετατροπή της Ελλάδας σε ερειπιώνα,

 

- άλλοι "αριστεροί" δεν θέλουν να συμπράξουν με τους υπόλοιπους οπορτουνιστές κλπ στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας και του ξεκάθαρου οράματός τους για μια κομμουνιστική κοινωνία (που λες και θαρθεί κάπου εκεί κοντά με τη Δευτέρα Παρουσία) - αν και σύμφωνα με τους Μάγιας αυτή ίσως πλησιάζει

- άλλοι "αριστεροί" παρουσιάζουν δείγματα νομιμοφροσύνης και διαμηνύουν στους προύχοντες να μην φοβούνται, θα το πληρώσουν το χρέος, να μόνο μια σοσιαλιστική κοινωνία θέλουμε, αλλά τα ματωβαμένα σας λεφτά θα τα πάρετε

[ αλήθεια ξέρετε τι στάση κράτησε κάποτε το νεαρό σοβιετικό καθεστώς απέναντι στα δάνεια που χρώσταγε και είχε λαμβάνειν το τσαρικό καθεστώς;   Δείτε εδώ: www.iskra.gr ]

- και, τέλος, άλλοι καυχούνται ότι είναι "αριστεροί", όπως το ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλιστικό κόμμα δηλαδή -με πρώην (;) στελέχη του οποίου άλλωστε "ενισχύονται" κρίνοντας ίσως ότι έχουν μετανοήσει για τα εγκλήματά τους

Απορία κάποιου που δεν θέλει, άλλα ούτε και νοιώθει ότι μπορεί, να αυτοαποκαλείται αριστερός (σημ: Ο Μακλιούαν έχει επισημάνει πολύ καλά την καταστροφική επίδραση της ταμπέλας στην ουσία μιας ιδέας):

Τι σημαίνει βρε παιδιά στην πράξη αριστερός;  Μήπως τελικά είναι αυτοί που κοιτούν τον Παπαδήμο από τα αριστερά έδρανα της Βουλής;   Στην πράξη.

Συμπολίτες μας, εμείς, οι γύρω μας, η πατρίδα μας καταστρέφονται.  Ποια βιβλία και θεωρίες είναι τόσο ιερά που εμποδίζουν όλους αυτούς τους "αριστερούς" να συνασπισθούν, να πρωτοπορήσουν στον αγώνα, να κινητοποιήσουν, ακόμα και να κατηχήσουν μεγάλες μάζες στα ιδανικά τους;   Αν τώρα δεν γίνουν αυτά, με όσα έχουν συμβεί και θάρθουν, τότε πότε; 

Ας μου επιτραπεί λοιπόν να είμαι καχύποπτος και να μιλάω όλο και πιο σίγουρος για ψευδώνυμα αριστερά δεκανίκια  στο καθεστώς μας.

Ακόμα και αν οι εκλογές γενικά δεν είναι παρά μια παρωδία δημοκρατίας, όπου κάποιοι ηγέτες και ηγετίσκοι ζητούν τη συγκατάθεση των κακομοίρηδων για να κυβερνήσουν πεφωτισμένα, όπως μόνο αυτοί ξέρουν για το καλό μας, χωρίς λογοδοσία και έλεγχο, με προγράμματα-προφάσεις που όλοι (;) ξέρουμε ότι ποτέ δεν τηρούνται, ακόμα και έτσι.  Θα μπορούσαν, ακόμα κι έτσι, οι εκλογές να μετατραπούν σε μια αφετηρία μαζικής ανυπακοής και εξέγερσης.

Αλλά δεν δίνεται στον κόσμο (τον έστω συμβιβασμένο, μικροϊδιοκτήτη, συντηρητικό, φοβισμένο κλπ) μια συμβολική κίνηση απρόβλεπτης δυναμικής όπως η συσπείρωση απέναντι στους βαρβάρους.  Η ιστορία θα μπορούσε να διδάξει.  Στον Ισπανικό εμφύλιο ήταν, θυμίζω, από τη μια ο Φράνκο και από την άλλη ο ευρύτερος δημοκρατικός χώρος από αναρχικούς, κομμουνιστές, έως σοσιαλιστές κλπ.  Ανεξάρτητα από τα κατάπτυστα που παίχθηκαν τότε εσωτερικά, η κίνηση έγινε.

 

Ενώ εδώ; Τώρα; Μάλλον δεν έχουν φθάσει τα πράγματα σε τόση σοβαρότητα, αλλιώς λέτε να βλέπαμε παρόμοιες καταστάσεις ;

 

Μήπως, όμως, τελικά οι προοπτικές για μια άλλη κοινωνία δεν πρέπει να επαφίενται στους αυτάρεσκα αυτοπροσδιοριζόμενους ως αριστερούς και προοδευτικούς;

ΥΓ:  Δυστυχώς, αν και άξια επαίνου η κίνηση των μ-λ ΚΚΕ μ-λ, δεν θα μπορέσω να την επιβραβεύσω με την ψήφο μου.  Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με την ευρύτερη έννοια, είναι ο ένας πυλώνας προς την ουτοπία.  Ο άλλος, απαραίτητος, πυλώνας είναι η δημοκρατία, σε κάθε χώρο -που έχει ως βασική αυτονόητη συνέπεια την εξάλειψη της εξουσίας ανθρώπου σε άνθρωπο, σε κάθε τομέα.  Η αληθινή και όχι αυτό που έχουμε μάθει να ταυτίζουμε με αντιπροσωπευτικά, πλειοψηφικά και ιεραρχικά συστήματα.  Χωρίς τον έναν πυλώνα, ο άλλος είναι θνησιγενής.  Αλλά, πάλι, θα το ξανασκεφτώ... Έχουμε καιρό για δημοκρατία, τώρα προέχει η σωτηρία της πατρίδος.  ....Ωχ, κάτι μου θυμίζει αυτό...