Μια προσωπική άποψη για τις απολύσεις στο Υπουργείο Εργασίας

Δημοσιεύουμε κείμενο που μας έστειλε συνάδελφος. Το ιστολόγιο είναι ανοικτό σε παρόμοια κείμενα, συναδέλφων ή μη, τα οποία μπορείτε να στέλνετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: asy.yeka@gmail.com

 "Οι απόψεις των ανώνυμων συγγραφέων/σχολιαστών, ή όσων δημοσιεύουν επώνυμα κείμενα με όνομα διαφορετικό της διαχείρισης του ιστολογίου (transistor69),  δεν εκφράζουν αναγκαστικά τις απόψεις του ιστολογίου της ΑΣΥ. Αυτές διαμορφώνονται αφού συζητηθούν και συμφωνηθούν στις συνελεύσεις μας ή με άλλες συλλογικές διαδικασίες (π.χ. ανταλλαγή ηλ.μηνυμάτων) και φέρουν την υπογραφή Α.Σ.Υ."  

Του Ν.Μποσινακου

Το γεγονός

Η ψήφιση του Πολυνομοσχεδίου όπως ήταν αναμενόμενο σηματοδοτεί και τις πρώτες απολύσεις (με μανδύα διαθεσιμότητας) στο Δημόσιο Τομέα. Πρώτα “εύκολα” θύματα είναι οι χαμηλόβαθμοι μη μόνιμοι υπάλληλοι (ΥΕ και ΔΕ με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου και ειδικότητας Διοικητικού-Λογιστικού).

Για το Υπουργείο μας, αυτό σημαίνει ότι 50 συνάδελφοι μας, όλοι υπηρετούντες στο ΣΕΠΕ, πιθανότατα θα συμπεριληφθούν σε αυτή τη πρώτη μάυρη λίστα. Γίνονται προσπάθειες να ενταχθούν κάποιοι στις εξαιρέσεις που προβλέπει ο Νόμος. Τα ονόματα όσων τίθενται τελικά σε διαθεσιμότητα θα πρέπει να αποσταλούν στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης μέχρι τη Δευτέρα 19.11., αν και ανεξάρτητα από την αποστολή ονομάτων, η διαθεσιμότητα είναι αυτοδίκαιη από τη δημοσίευση του Νόμου. Το ΔΣ αποπειράθηκε τόσο την ημέρα ψήφισης του Νόμου (με επιστολή στην πολιτική ηγεσία) όσο και κατόπιν με συναντήσεις μαζή της να πετύχει εξαίρεση του ΣΕΠΕ από την εφαρμογή του Νόμου.

Πώς φτάσαμε ως εδώ

Η συγκεκριμένη εξέλιξη είναι η κατάληξη μιας χρονοβόρας διαδικασίας που εκπορεύθηκε από ξένα και εγχώρια συμφέροντα που έχουν σκοπό ένα "μικρό και ευέλικτο Δημόσιο" και υποβοηθήθηκε από μια αντίστοιχη σειρά λαθών και παραλείψεων του συνδικαλιστικού κινήματος.

Ας εξετάσουμε εδώ αυτά τα λάθη και παραλείψεις:

• Το συνδικαλιστικό κίνημα στο Δημόσιο (στο οποίο περιλαμβάνονται συνδικαλιστικές ηγεσίες αλλά και η συνδικαλιστική βάση με ανάλογα μερίδια ευθύνης) ποτέ δεν έπεισε ότι υπερασπίζεται ειλικρινά και με ανιδιοτέλεια το αντικείμενο δουλειάςς δηλαδή τη παροχή δημόσιων αγαθών, ώστε να αποκτήσει συμμάχους στην κοινωνία. Πάντα προέβαλε στενά συντεχνιακά συμφέροντα, πολλές φορές και άδικα προνόμια.
• Το συνδικαλιστικό κίνημα από την αρχή της κρίσης απέφυγε να αναλύσει σε βάθος, να προβλέψει και να προειδοποιήσει για τις ολέθριες συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών, συνέπειες που ξετυλίγονται σε βάθος χρόνου. Στάθηκε στα άμεσα και επιμέρους πλήγματα και δεν ανέδειξε τη συνολική εικόνα.
• Το συνδικαλιστικό κίνημα ποτέ δεν κινήθηκε ενωτικά και συνθετικά με σκοπό την απόκρουση της μετωπικής επίθεσης Τρόικας και κυβερνήσεων απέναντι στο Δημόσιο και την δημοσιουπαλληλία. Πάντα δρούσε με βάση το ρητό “ο σώζων ευατόν σωθήτω”
• Το συνδικαλιστικό κίνημα ποτε δεν επέλεξε τις κατάλληλες μορφές αγώνα, που θα οδηγούσαν σε απτά και άμεσα αποτελέσματα. Πάντα χρησιμοποιούσε μεθόδους εντυπωσιασμού, διεκπεραίωνε άνευρες απεργιακές κινητοποιήσεις και αδυνατούσε να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά το υπερόπλο της μαζικότητας που εκδηλώθηκε στις μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις.

Στο Υπουργείο Εργασίας αυτές οι αδυναμίες εκφράστηκαν με:

• Την ανυπαρξία επικοινωνίας με τη βάση. Σε όλο το διάστημα της κρίσης πραγματοποιήθηκαν 2 Γενικές Συνελέυσεις που αναλώθηκαν σε θέματα συντεχνιακού χαρακτήρα (Νόμος για το ΣΕΠΕ, αντίδραση σε διώξη συναδέλφων) και μια αναγκαστική Εκλογοαπολογιστική Συνέλευση. ΠΟΤΕ δεν συζητήθηκε σε βάθος η θέση μας και οι δυνατότητες αντίδρασης μας στη λαίπαπα που όλοι (;) βλεπαμε πως έρχεται.
• Την παντελή έλλειψη συντονισμού με άλλους εργαζόμενους του Δημοσίου και Ιδιωτικού Φορέα. Οταν έκλεισε ο ΟΕΚ και ο ΟΕΕ, η επίσημη αντίδράση ήταν μια 3ωρη στάση εργασίας. Οταν συρρέαν τα Σωματεία του Ιδιωτικού Τομέα στο Υπουργείο (π.χ Χαλυβουργοί), κανείς από το Σύλλογο δε σκέφτηκε να τους ακούσει και να συνδράμει στα αιτήματα τους. Όταν επί ένα μήνα το Υπουργείο Υγείας τελούσε υπό κατάληψη, κανείς στο Υπουργείο μας (μια γειτονιά δίπλα) δεν πήρε είδηση.
• Την απουσία οποιασδήποτε προετοιμασίας αγώνων ενάντια στα μέτρα (εφεδρείες, απολύσεις, νέο μισθολόγιο). Πριν τις εφεδρείες λέγαμε κανένας έφεδρος στο Υπουργείο-τελικά υπήρξαν πολλοί και καμία αντίδραση, πριν το νέο μισθολόγιο ακολουθήσαμε απλώς το ...αγωνιστικό πρόγραμμα της ΑΔΕΔΥ, πριν το Πολυνομοσχέδιο ασχολούμασταν μόνο με την επίσκεψη του ILO.
• Την μη άσκηση καμίας πίεσης προς τα ανώτερα συνδικαλιστικά επίπεδα για καλλίτερη οργάνωση του αγώνα. Καμία ανακοίνωση, καμία πρόταση, κανένα Ψήφισμα προς την ΑΔΕΔΥ για αποτελεσματικότερες και διαρκείς αγωνιστικές κινητοποιήσεις δεν διατυπώθηκε. Η ΑΔΕΔΥ ποτέ δεν άκουσε το δικό μας μήνυμα, γιατί κανείς δεν θέλησε να το διατυπώσει και να το μεταφέρει. 
• Την έλλειψη οποιασδήποτε πρωτοβουλίας από το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και τις κομματικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, με σκοπό την συμμετοχή, ενεργοποίηση και εκδημοκρατισμό του συνδικαλισμού στο Υπουργείο. Δήθεν “μπροστάρηδες” αποφύγαν όπως ο διάολος το λιβάνι να υπογράψουν κείμενα συμπαράστασης, να ενισχύσουν εργατικούς αγώνες, να μπουν μπροστά σε εκλογές, αιτήματα για Γενική Συνέλευση κ.α. Στις κρίσιμες στιγμές, αποτραβήχτηκαν στα στενά συνεχνιακά τερτίπια και μαγειρέματα ή απλώς κάθησαν σπίτι τους να ...σκεφτούν. Εκτός από κάποιους λίγους “γραφικούς” που αυτοαποκαλούνταν Ανοικτή Συνέλευση Υπαλλήλων, ΚΑΝΕΙΣ άλλος δεν προσπάθησε να κινητοποιήσει δημιουργικά τους συναδέλφους.

Ολα αυτά οδήγησαν στο σημερινό τραγικό αδιέξοδο:

50 συνάδελφοι μας είναι ήδη στον άερα. Και έπεται συνέχεια, όπως καταλάβαν όσοι διαβάσαν τις διατάξεις του Πολυνομοσχεδίου για μετατάξεις-διαθεσιμότητα-αργία.

Η καθυστερημένη αντίδραση

Η επιστολή της Ομοσπονδίας και του Συλλόγου και οι συναντήσεις με τους  Υπουργούς, στην προσπάθεια να επιτευχθεί  η εξαιρεση του ΣΕΠΕ απο τις διατάξεις για κατάργηση οργανικών θέσεων και διαθεσιμότητα δεν αποτελεί “μνημείο εργατοπατερισμού”, όπως διατυπώθηκε σε Ανακοίνωση που αναρτήθηκε στο Υπουργείο. Αποτέλεσε απλώς μια απέλπιδα και μάταια προσπάθεια να αποσοβηθεί το μοιραίο. Είναι σαν την προσπάθεια ανάνηψης σε ετοιμοθάνατο. Μπορεί να πετύχει, αλλά το πιθανότερο είναι να είναι ματαιος κόπος. Με αυτή την εννοια καθε άνθρωπος, που ενδιαφέρεται να σωσει τον συνάνθρωπο του από πνιγμό, δε θα διστάσει να "βάλει τα χέρια του στο βούρκο". Δε θα πρέπει λοιπόν να κατηγορήθει το ΔΣ για αυτές τις ενέργειες. Θα πρέπει να κατηγορηθεί γιατί αρκείται μόνο σε αυτές τις ενέργειες. 

Οι ενέργειες αυτές καταδεικνύουν ακριβώς την ασθένεια που μαστίζει το συνδικαλιστικό κίνημα. Ασθενεια που είναι χρόνια και παρουσιάζει βαρία συμπτώματα, τα οποία περιγράφηκαν παραπάνω. Μπορεί φυσικά κάποιος να διατυπώσει την άποψη ότι μια επιστολή στο παραπέντε δεν αρκεί και ότι είναι μάταιη. Ή ότι δεν διατυπώθηκαν η σωστή επιχειρηματολογία. Αυτή ακριβώς είναι η δική μας άποψη, κόντρα σε υπερβολικα ευαίσθητες αντιδράσεις αλλά και ενάντια σε ψευδαισθήσεις και αυτοδιαφήμιση ότι το ΔΣ τάχα έκανε το χρέος του. Το ΔΣ δεν πρέπει να ευελπιστεί στην εύνοια υπουργών ανδρείκελων της Τρόικας αλλά να κινητοποιεί τις δικές του δυνάμεις, δηλαδή τα μέλη του. Οι επιστολές, οι προσωπικες γνωριμίες, οι Υπουργικές τσιριμόνιες δεν περιποιούν τιμή για το συνδικαλισμό στο χώρο μας.

Τι προτείνω

Με βάση τις αρχές που συνθέτουν το πλαίσιο της δράσης της Ανοικτής Συνέλευσης Υπαλλήλων στην οποία συμμετέχω, θεωρώ ότι:

α) Καλώς συντάχθηκε και απεστάλη η επιστολή, καλώς έγιναν οι επαφές με τους Υπουργούς, αλλά δυστυχώς αυτά δεν αρκούν.  Δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι η λύση θα δοθεί έτσι. Ακόμη και αν πραγματικά υπήρχε η θέληση να προστατευτούν τώρα οι συνάδελφοι, σε επόμενο κύμα απολύσεων θα είχαμε τα ίδια.

β) Πρωταρχικής σημασίας είναι να μπούν στη πρώτη γραμμή του αγώνα οι συνάδελφοι που θίγονται άμεσα. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δε φαίνεται να γίνεται μέχρι στιγμής, αν κρίνουμε από τη παρουσία τους στις κινητοποιήσεις. Πρυτανεύουν οι ατομικές λύσεις και διεκδικήσεις. Ωστόσο, η μόνη πραγματική ελπίδα τους είναι η αυτοοργάνωση και η δυναμική διεκδίκηση όσων τους στερούν.

β) Το ΔΣ οφείλει αφενός να υποστηρίξει τις προσπάθειες των θιγόμενων και αφετέρου να προετοιμάσει πολύμορφες κινητοποίησεις, ακόμη και ακτιβιστικές, ώστε να αποτρέψει την εφαρμογή των συγκεκριμένων διατάξεων.

γ) Το ΔΣ οφείλει να προτείνει στη Γενική Συνέλευση της 26.11.2012 τρόπους συλλογικής αντίδρασης μας στα βάρβαρα μέτρα. Η Γενική Συνέλευση θα πρέπει να αποφασίσει δημοκρατικά για τις μορφές αγώνα.

δ) Όλοι μας (μέλη, συλλογικότητες και Επιτροπές) θα πρέπει να δείξουμε την απαραίτητη υπευθυνότητα, διάθεση για ενότητα, και αλληλεγγύη στους συναδέλφους, αποφευγοντας στείρες αντιπαραθέσεις και φθηνούς εντυπωσιασμούς για ιδεολογικούς, κομματικούς λόγους. Ενότητα στη δράση είναι απαραίτητη προυπόθεση επιτυχίας κάθε αγώνα.

ε) Καθώς τα μέτρα ψηφίστηκαν, ένας είναι ο τρόπος για να μην εφαρμοστούν: ΑΝΥΠΑΚΟΗ! Αυτό πρέπει να γίνει από όλους τους εμπλεκόμενους στην εφαρμογή τους και πρέπει να εχει τη κάλυψη του Συλλόγου. Σε αυτό το σημείο, καθοριστική εκ των πραγμάτων θα είναι η στάση και η κάλυψη που θα προσφέρει η ΑΔΕΔΥ, η οποία πρέπει να συνέχίσει και να κλιμάκωσει τον αγώνα  ΤΩΡΑ και όχι 2 ημέρες πριν το Μνημόνιο 4. Αλλιώς, τα γεγονότα θα την υπερβούν.