Απόφαση ΑΔΕΔΥ για «μετρημένη κλιμάκωση»: Τώρα είναι η ώρα των εργαζομένων!

Αναδημοσιεύουμε άρθρο συναδέλφου. Το ιστολόγιο είναι ανοικτό σε παρόμοια κείμενα, συναδέλφων ή μη, τα οποία μπορείτε να στέλνετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: asy.yeka@gmail.com"Οι απόψεις των ανώνυμων συγγραφέων/σχολιαστών, ή όσων δημοσιεύουν επώνυμα κείμενα με όνομα διαφορετικό της διαχείρισης του ιστολογίου (transistor69), δεν εκφράζουν αναγκαστικά τις απόψεις του ιστολογίου της ΑΣΥ. Αυτές διαμορφώνονται αφού συζητηθούν και συμφωνηθούν στις συνελεύσεις μας ή με άλλες συλλογικές διαδικασίες (π.χ. ανταλλαγή ηλ.μηνυμάτων) και φέρουν την υπογραφή Α.Σ.Υ."

Άρθρο του Νίκου Μποσινάκου*, πηγή www.xekinima.org

Μέσα στο καλοκαίρι κλιμακώθηκε η επίθεση της Κυβέρνησης στην δημοσιοϋπαλληλία και ευρύτερα σε κάθε τι Δημόσιο στη χώρα. Η διαδικασία με την οποία καταργούνται κλάδοι και ειδικότητες με συνέπεια να οδηγούνται σε διαθεσιμότητα και τελικά σε απόλυση εργαζόμενοι σε κρίσιμους τομείς όπως η Υγεία, οι Κοινωνικές Υπηρεσίες, η Παιδεία, η Κοινωνική Ασφάλιση, αναμένεται να ολοκληρωθεί στα τέλη Σεπτεμβρίου με την δημοσιοποίηση των ονομάτων όσων τίθενται σε διαθεσιμότητα. Ήδη γνωρίζουμε τους Καθηγητές Τεχνικής Εκπαίδευσης, τους σχολικούς φύλακες και στις 22 Σεπτέμβρη και τους Δημοτικούς Αστυνομικούς. Οι υπόλοιποι θα προέλθουν από Υπουργεία όπως το Παιδείας, το Εργασίας, το Εσωτερικών κ.α.

Η επίθεση, σύμφωνα και με δηλώσεις του αρμόδιου Υπουργού, δεν εξυπηρετεί δημοσιονομικούς σκοπούς αλλά γίνεται με εντολή της Τρόικας ώστε να τιμωρηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι και να σπάσει το ταμπού της μονιμότητας στο Δημόσιο.

Η «απάντηση» που αποφάσισε να δώσει το γενικό συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ σε συνεδρίαση του στις 30/8 ήταν για μια ακόμα φορά κατώτερη περιστάσεων.

Η απόφαση της ΑΔΕΔΥ

«Το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ αποφάσισε παρατεταμένες, πολύμορφες, συγκρουσιακές αγωνιστικές κινητοποιήσεις που περιλαμβάνουν:

1. Εβδομάδα δράσης απεργιακών και αγωνιστικών κινητοποιήσεων, από τη Δευτέρα 16 έως την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013.
2. 48ωρη απεργία σε όλο το Δημόσιο Τομέα, Τετάρτη 18 και Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013.
3. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας Δευτέρα 16 έως Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013, καλούνται οι Ομοσπονδίες και τα Σωματεία των εργαζομένων να αποφασίσουν - μέσα από Γενικές Συνελεύσεις- συλλαλητήρια και άλλες μορφές κινητοποιήσεων και να προτείνουν για την παραπέρα πορεία του απεργιακού αγώνα.
4. Την Πέμπτη, 19 Σεπτεμβρίου 2013, θα συνεδριάσει από κοινού, η Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. με τα προεδρεία των Ομοσπονδιών, για εκτίμηση των μέχρι τότε εξελίξεων, προκειμένου να αποφασιστούν τα επόμενα αγωνιστικά και απεργιακά βήματα στην κατεύθυνση κλιμάκωσης του αγώνα διαρκείας,  στο Γενικό Συμβούλιο της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. που θα συνέλθει σε συνεδρίαση το Σάββατο, 21 Σεπτεμβρίου 2013.»

Στην ουσία η απόφαση μιλά για μια 48ωρη απεργία, ενώ η «κλιμάκωση» αναφέρεται με τρόπο γενικό και ασαφή, όπως έχει γραφτεί και ειπωθεί από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία επανειλημμένα, δημιουργώντας εύλογες ανησυχίες ότι και αυτή τη φορά θα μείνει στα χαρτιά.

Οι αρχικές προτάσεις των παρατάξεων

Αρχικά, η ΠΑΣΚ (ΠΑΣΟΚ) πρότεινε 48ωρη απεργία γύρω στις 20/9 και επανεκτίμηση της κατάστασης, η ΔΑΚΕ (ΝΔ) ένα «απεργιακό βήμα» (24ώρη ή 48ώρη) και επανεκτίμηση, η Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΡΙΖΑ) εβδομάδα κινητοποιήσεων 16-20/9 που θα περιλαμβάνει δύο 24ώρες απεργίες και άλλες δράσεις (καταλήψεις, συγκεντρώσεις) καθώς και επικύρωση των προτάσεων της ΑΔΕΔΥ από Γενικές Συνελέυσεις Σωματείων, το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) μία 48ώρη (με ανοικτή ημερομηνία) και συνελεύσεις παντού τη 2η ημέρα και οι «Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις» (εξωκοινοβουλευτική Αριστερά) 5μερη απεργία με προοπτική κλιμάκωσης.

Η πίεση «από κάτω»

Σε μεγάλα τμήματα της βάσης, η επίθεση αυτή, έκανε πλέον φανερό ότι δεν αρκούν μεμονωμένες αντιδράσεις και κινητοποιήσεις. Οι εργαζόμενοι στα Ασφαλιστικά Ταμεία για παράδειγμα συνειδητοποιούν ότι όχι μόνο δεν εξαιρούνται όπως τους εκμυστηρεύονταν τα παπαγαλάκια των Υπουργών, αλλά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των διαθεσιμοτήτων. Επίσης, κατάλαβαν ότι το διακύβευμα δεν είναι να σωθούν οι ίδιοι προσωρινά (και να περιμένουν το δεύτερο κύμα διαθεσιμότητας) αλλά να βάλουν φρένο στην πολιτική κατεδάφισης του Δημοσίου που εφαρμόζει η Κυβέρνηση. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έθεσαν προ των ευθυνών τους τους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους στα Πρωτοβάθμια Σωματεία και  τις Ομοσπονδίες και απαίτησαν σοβαρή και συντονισμένη δράση με προοπτική γενίκευσης και διάρκειας. Οι δυο 48ώρες απεργίες σε ΟΑΕΔ και Ασφαλιστικά Ταμεία, οι κινητοποιήσεις στο Υπουργείο Ανάπτυξης και σε αυτό της Αγροτικής Ανάπτυξης υπήρξαν πετυχημένες παρά το ότι έγιναν εν μέσω θερινής ραστώνης. Σε πολλούς χώρους υπήρχε η αίσθηση ότι τον Σεπτέμβριο κάτι δραστικό πρέπει να γίνει.

Ρόλο καταλύτη παίζει η απόφαση του συνεδρίου της ΟΛΜΕ για απεργία διαρκείας των καθηγητών. Η «ερμηνεία» όμως της απόφασης αυτής ως «αγώνας διαρκείας» από τη ΔΑΚΕ, την ΠΑΣΚ και το ΠΑΜΕ και οι προτάσεις για 48ωρη απεργία που κατέθεσαν στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ συνεπάγεται κινδύνους για τη  δυναμική και τη διάρκεια των κινητοποιήσεων τόσο των καθηγητών όσο και τη δημοσιουπαλληλικού κινήματος γενικότερα .

Την εβδομάδα 26-30 Αυγούστου, σειρά αποφάσεων (ΠΟΕ-ΔΟΥ, Συντονιστικό ΟΛΜΕ και άλλων Ομοσπονδιών, Συντονιστικό Ομοσπονδιών του Υπουργείου Εργασίας) έβαλαν το ζήτημα της γενικής απεργίας διαρκείας μέσα στον Σεπτέμβριο ως αίτημα προς την ΑΔΕΔΥ αλλά και ως απόφαση των Ομοσπονδιών τους.

Καταρρίφθηκε έτσι το επιχείρημα της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ ότι δεν υπάρχουν αποφάσεις Ομοσπονδιών που ζητούν κλιμάκωση.Ωστόσο, το γεγονός ότι σε αυτές τις κινήσεις δεν συμμετείχαν ενεργά οι μεγάλες Ομοσπονδίες (ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΠΟΕΔΗΝ) έδωσε «πάτημα» στους υποστηρικτές της «μετρημένης κλιμάκωσης» και οδήγησε στην συμβιβαστική απόφαση του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ της 30ης Αυγούστου.

Η προοπτική κλιμάκωσης

Το διάστημα μέχρι τις 21 Σεπτέμβρη (όταν το γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ θα «εκτιμήσει την κατάσταση» και θα αποφασίσει για κλιμάκωση ή μη) είναι ίσως το κρισιμότερο για το δημοσιοϋπαλληλικό χώρο στην Ελλάδα.

Σε αυτό το διάστημα θα πρέπει:

• Να πειστεί η πλειοψηφία των Δημοσίων Υπαλλήλων που νοιώθει απογοητευμένη και με χαμηλό ηθικό λόγω των απανωτών πληγμάτων που έχει δεχθεί, ότι μπορεί να ανατρέψει αυτή την πορεία αν το κίνημα κινηθεί ενωτικά. Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να πραγματοποιηθούν περιοδείες και ενημερώσεις  μικτών κλιμακίων (από διαφορετικούς όμορους χώρους) συνδικαλιστών. Οι αριστερές και οι ανεξάρτητες μαχητικές παρατάξεις πρέπει να μπουν μπροστά στην οργάνωση αυτών των περιοδειών (ιδιαίτερα στους χώρους εκείνους όπου τα ΔΣ δεν παίζουν προωθητικό ρόλο στους αγώνες) καθώς η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν πρόκειται να το κάνει.  
• Να γίνει συνείδηση ότι παρά τα επιμέρους που μας χωρίζουν, κοινός σκοπός όλων είναι η ανατροπή των πολιτικών που διαλύουν το Δημόσιο και στερούν δημόσια αγαθά από την κοινωνία.
• Να οργανωθούν συμμαχίες σε τοπικό, κλαδικό επίπεδο με σκοπό την αντιμετώπιση της μαύρης προπαγάνδας περί των «συντεχνιών» των συνδικαλιστών, ώστε οι μαχητικοί ταξικοί συνδικαλιστές να διαχωρίσουν με καθαρότητα τη θέση τους από τους διεφθαρμένους κυβερνητικούς συνδικαλιστές.
• Να ενεργοποιηθεί η βάση μέσα από Γενικές Συνελεύσεις που όχι μόνο θα επικυρώσουν, αλλά θα «εμπλουτίσουν» την απόφαση της ΑΔΕΔΥ και θα επιβάλλουν συνέχιση και πραγματική κλιμάκωση του αγώνα με ημερομηνία λήξης τη ΝΙΚΗ. Όσο αυξάνονται οι αποφάσεις Σωματείων και Ομοσπονδιών που απαιτούν πραγματική κλιμάκωση και απεργιακό αγώνα με διάρκεια, τόσο θα αυξάνεται η πίεση στην ΑΔΕΔΥ. Την ίδια στιγμή πρέπει ο οριζόντιος συντονισμός των Ομοσπονδιών που θέλουν να ειλικρινά να δώσουν σκληρό αγώνα να συνεχιστεί και να πολλαπλασιαστεί.

*Ο Νίκος Μποσινάκος είναι μέλος ΔΣ Ομοσπονδίας Συλλόγων Υπουργείου Εργασίας