Συντονισμών Ομοσπονδιών Υπουργείου Εργασίας: Ένας δρόμος για την ανατροπή

Η πρόσφατη Ανακοίνωση-Απόφαση¹ του άτυπου Συντονιστικού των 5 Ομοσπονδιών του Υπουργείου Εργασίας και του ΕΟΠΥΥ² σε συνδυασμό με παρόμοιες κινήσεις άλλων χώρων (π.χ ΠΟΕ-ΔΟΥ, Πανεπιστήμια, καθηγητές) σηματοδοτεί μια σημαντική καμπή στο συνδικαλιστικό κίνημα που αναπτύσσεται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια απέναντι στην μνημονιακή επίθεση που έχει δρομολογηθεί λόγω της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Μπορεί ο αριθμός των εργαζομένων που καλύπτονται από τις συγκεκριμένες Ομοσπονδίες να είναι σχετικά μικρός (περίπου 20.000), ωστόσο τόσο η μέθοδος όσο και το περιεχόμενο της προσπάθειας δείχνουν δρόμους για τον καλύτερο συντονισμό και την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα των αγώνων.

Ένα μικρό ιστορικό

Μέχρι τις αρχές του 2013, δεν υπήρχε ουσιαστική επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ, τόσο των εργαζομένων στους διάφορους φορείς του Υπουργείου Εργασίας όσο και σε επίπεδο συνδικαλιστικών ηγεσιών (εκτός φυσικά από τις προσωπικές γνωριμίες παλαιών συνδικαλιστικών στελεχών...). Ο κατακερματισμός, στη βάση ότι όλοι ...κυνηγούσαν τη χορήγηση ή τη διάσωση του “δικού τους επιδόματος”, βασίλευε. Το κλίμα καχυποψίας εντάθηκε μετά την εξαίρεση την τελευταία στιγμή των ασφαλιστικών ταμείων και του ΟΑΕΔ από τη διαθεσιμότητα του Ν.4093/2012 (ΔΕ ΙΔΑΧ). Επίσης, ένα κλίμα εφησυχασμού και αδράνειας καλλιεργήθηκε στα ασφαλιστικά ταμεία με αφορμή αυτή την εξαίρεση, η οποία «πλασαρίστηκε» ως επιτυχία των συνδικαλιστών.

Ωστόσο, γρήγορα έγινε φανερό ότι η επίθεση μας αφορά όλους. Με Σχέδιο Νόμου που κατέθεσε το Υπουργείο Εργασίας τον Φεβρουάριο του 2013, μεταξύ άλλων ποινικοποιούσε οποιαδήποτε αμέλεια εργαζομένου σε ασφαλιστικό Ταμείο, με συνέπεια να οδηγείται ο υπεύθυνος σε απόλυση. Υπό τη πίεση της άμεσης κοινής απειλής και μετά από απαίτηση σημαντικής μερίδας εργαζομένων και συνδικαλιστών βάσης, οι ηγεσίες Συλλόγων και Ομοσπονδιών βρέθηκαν σε ένα τραπέζι και συναποφάσισαν κοινές κινητοποιήσεις (48ώρη απεργία). Η συμμετοχή στην διήμερη κινητοποίηση ήταν πολύ καλή και οι 2 συγκεντρώσεις και κοινές πορείες χιλιάδων εργαζομένων από το Υπουργείο Εργασίας στη Βουλή και στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης εντυπωσίασαν και τους ίδιους τους οργανωτές τους. Φαίνεται ότι εκτιμήθηκαν αναλόγως και από τον Υπουργό Βρούτση, ο οποίος απέσυρε τη συγκεκριμένη ρύθμιση. Μια μικρή νίκη που εδραίωσε τον Συντονισμό.

Η επίθεση της Κυβέρνησης ωστόσο κλιμακώθηκε μέσα στο καλοκαίρι με τη δημοσιοποίηση των αριθμών υπαλλήλων που αναμένεται να τεθούν σε διαθεσιμότητα. Από το Υπουργείο Εργασίας, σύμφωνα με διαβεβαιώσεις του ίδιου του Υπουργού, 618 συνάδελφοι θα χάσουν τη θέση τους. Η αναγκαιότητα κοινού μετώπου έγινε ξανά φανερή. Τα αντανακλαστικά υπήρξαν άμεσα και προκηρύχθηκε 48ώρη απεργία από 3 Ομοσπονδίες (1-2/8), απόφαση που ουσιαστικά προκάλεσε την 24ώρη απεργία της ΑΔΕΔΥ (2/8). Δυστυχώς, δεν ακολούθησε η Ομοσπονδία του ΙΚΑ, η οποία τελικά είδε τη δική της “συνεισφορά” να ανέρχεται σε 250 άτομα (παρά τις διαβεβαιώσεις για εξαίρεση). Ωστόσο, η διστακτικότητα της ΠΟΣΕ-ΙΚΑ, μάλλον εξόργισε τη βάση των εργαζομένων εκεί, ωθώντας την Ομοσπονδία σε μια πολύ προχωρημένη εξαγγελία επαναλαμβανόμενων απεργιών στο τέλος Αυγούστου. Την ίδια ώρα ΕΥ ΟΑΕΔ και ΠΟΠΟΚΠ, συνέχιζαν με νέα 48ώρη (5-6/8), καλή συμμετοχή και προσωρινή μόνο αναστολή.

Τα μαθήματα των προηγούμενων κινητοποιήσεων φαίνεται ότι αξιοποιούνται από τις Ομοσπονδίες. Αντί των μεμονωμένων και ασυντόνιστων απεργιών (ακόμη και διαρκείας), πραγματοποιείται συνεδρίαση του Συντονιστικού (28/8) και λήψη κοινής απόφασης. Η απόφαση αυτή αναγνωρίζει ότι μόνη επιλογή για τους εργαζόμενους είναι η σύγκρουση με την Κυβέρνηση και τις πολιτικές που εφαρμόζει και μόνο αποτελεσματικό εργαλείο η οργανωμένη και συντονισμένη απεργία διαρκείας στο Δημόσιο και μάλιστα το συντομότερο δυνατόν. Η απόφαση αυτή, όπως και παρόμοιες αποφάσεις της ΠΟΕ-ΔΟΥ, του συνεδρίου της ΟΛΜΕ και άλλων Ομοσπονδιών ασκεί πίεση στην ΑΔΕΔΥ, η οποία αποφασίζει εβδομάδα απεργιακών κινητοποιήσεων για τις 16-20 Σεπτεμβρίου.

Μερικά χρήσιμα συμπεράσματα

Από την μέχρι τώρα λειτουργία και τα αποτελέσματα του Συντονιστικού μπορούν να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα:

α) Η επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας είναι ενιαία και μόνη αποτελεσματική απάντηση είναι η ενιαία αντεπίθεση. Οποιαδήποτε μεμονωμένη προσπάθεια ακόμη και πετυχημένη, στην καλύτερη περίπτωση, θα μεταθέσει το πρόβλημα σε κάποιον άλλο φορέα. Στη χειρότερη θα οδηγήσει σε ήττα και μοιρολατρία τους εργαζομένους.

β) Δεν αρκούν οι ατέρμονες συναντήσεις συντονισμού. Χρειάζεται συντονισμός δράσεων και κινητοποιήσεων. Χρειάζεται σύνθεση προτάσεων-αποφάσεων Ομοσπονδιών για τη λήψη μιας κοινής Απόφασης και φυσικά χρειάζεται περιεχόμενο και στόχευση που θα αφουγκράζεται αλλά και θα εμπνέει τη βάση.

γ) Χρειάζεται να ασκείται συνεχώς πίεση προς το ανώτερο επίπεδο για την διεύρυνση του μετώπου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, προφανώς Πρωτοβάθμιοι Σύλλογοι με διάθεση για σύγκρουση (π.χ Σύλλογος ΟΑΕΕ, ορισμένοι σύλλογοι του ΟΑΕΔ κ.α) πίεσαν τις Ομοσπονδίες τους για συντονισμό σε απεργίες διαρκείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν αποφάσεις Συλλόγων του ΟΑΕΔ που μιλούν για απεργίες μόνο πάνω από 3 ημέρες.

δ) Χρειάζονται τακτικές συναντήσεις και αποφάσεις του Συντονιστικού και όχι κατά περίπτωση και όποτε προκύψει ανάγκη. Επίσης, ισότιμη και ειλικρινής συμμετοχή και εξάλειψη φαινομένων καπελώματος της μιας Ομοσπονδίας από την άλλη.

ε) Χρειάζεται καλύτερη ενημέρωση της βάσης και μεγαλύτερη εμπλοκή της μέσω Γενικών Συνελεύσεων και αποφάσεων των Πρωτοβαθμίων. Είναι αλήθεια ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι ηγεσίες των Ομοσπονδιών ωθήθηκαν στον Συντονισμό, διαισθανόμενοι τις διαθέσεις του κόσμου. Ωστόσο σε λίγες περιπτώσεις υπήρξαν συγκροτημένες αποφάσεις και εντολές από τη βάση.

Τέλος, πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί η επαναφορά κλίματος αλληλουπονόμευσης και καχυποψίας που έντεχνα καλλιεργείται από την πολιτική ηγεσία με διαρροές περί της τελικής λίστας διαθεσιμοτήτων και της κατανομής τους μεταξύ των Φορέων. Δυστυχώς, σε κάποιους χώρους το σπορ του συντεχνιασμού και η αντίληψη “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” συνεχίζει να κυριαρχεί...Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος υπονόμευσης του κοινού αγώνα των εργαζομένων ενάντια στην συνεχιζόμενη και εντεινόμενη επίθεση σε κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα αιώνων.

Η υπόθεση του Συντονισμού στο Υπουργείο Εργασίας δείχνει έναν δρόμο με τον οποίο μπορεί να σπάσει ο φαύλος κύκλος που εξαφανίζει κάθε ίχνος εμπιστοσύνης μεταξύ εργαζομένων και συνδικαλιστικών ηγεσιών. Μόνο έτσι μπορεί να ενωθούν υγιείς δυνάμεις ανεξαρτήτως εργασιακής, κομματικής και ιδεολογικής προέλευσης και να κατευθυνθούν αποτελεσματικά προς τον κοινό στόχο που δεν είναι άλλος από την απόκρουση της επίθεσης του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας.

1 http://asy-yeka.blogspot.gr/2013/08/koinh.html

2 Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων ΙΚΑ (ΠΟΣΕ-ΙΚΑ) Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΟΠΟΚΠ), Ομοσπονδία Συλλόγων Υπουργείου Εργασίας (ΟΣΥΠΕ), Πανελλήνια Ομοσπονδία Υπαλλήλων ΟΑΕΔ (ΠΕΥ ΟΑΕΔ) και Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων ΕΟΠΥΥ (ΠΟΕ-ΕΟΠΥΥ)